Η αγάπη του...

Σκατομέρα η σημερινή.Απ την αυγή της.Και ας μην φταίει τίποτα.Σου φταίνε όλα και όλοι.Μα πιο πολύ μου φταίω εγώ.Τί το θελα και σ άκουγα Βασίλη;Όσο περισσότερο σκέφτομαι τόσο περισσότερο χάνω.Χάνω εμένα,μέσα σε σκέψεις,σε ελπίδες και όνειρα που για ακόμα μια μέρα είναι προδωμένα και αφημένα στην άκρη.Μαραζωμένα.Λόγω Προτεραιοτήτων.Ωρες ώρες μου θυμίζω κάτι μαγαζιά.Κλειστό λόγω ανακαίνισης.Τριάντα χρόνια κλειστό.Τριάντα χρόνια προσπαθεί ν ανακαινιστεί.Ε εντάξει τα πρώτα δεκα εξαιρούνται..Τα υπόλοιπα όμως;Και δεν ωφλεί ούτε η επίθεση στα μικρόβια,ούτε η αγαπημένη μουσική,ούτε η σωρεία θεμάτων που αποθήκευσες στα πρόχειρα.Κάτι τέτοιες μέρες όλοι είναι κακοί σύμβουλοι.Μην και σε δουν υποτονικό μια μέρα,αρχίζουν οι βολές από παντού.Και οι ερωτήσεις.Οι βολές εντάξει αντιμετωπίζονται
Αλλά οι ερωτήσεις;
ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΣΗΜΕΡΑ.ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ.
Και κείνη η μάνα...Με το "έλα" που της λες στο τηλέφωνο κατευθείαν στ αυτιά σου το κλασσικό "τί έχεις;".Και άντε να απαντήσεις."Συνυπάρχω με τον εαυτό μου σ ένα σώμα!!"-αυτός ο λόγος είναι αρκετός ακόμα και για φούντο.
Μετά πας στα παιχνίδια του και παίζεις μαζί του.Και ένα ζευγάρι μάτια λες και σε πήραν μυρωδιά, βουλιάζουν μέσα στα δικά σου μάτια.Όσο πιο βαθιά γίνεται.
Και θα ορμήξει πάνω σου.
Για να περάσει τα χεράκια του γύρω απ το λαιμό σου,ν ανοίξει το στόμα και να σε φιλήσει .
Γιατί ξέρει.
Γιατί νιώθει.
Γιατί ακόμα δεν έμαθε ούτε τη λήθη,ούτε τον εγωισμό,ούτε να παίζει με συναισθήματα έμαθε.
Ξέρει μόνο αυτό που βλέπει,και βλέπει τη μαμά να μην είναι καλά.
Και θα κάνει τα πάντα μέχρι που η μαμά να βρεθεί να κυλιέται στο πάτωμα γαργαλώντας το και γελώντας μαζί του.
Γιατί εν τέλει αυτός είναι ο ορισμός της αγάπης.Αυτής που αφήσαμε οι περισσότεροι κάπου εκεί στα δέκα μας....

Το ταξίδι της Φάλαινας

Στο βιβλίο της Φυσικής της Δεσμης,Γ Λυκείου,έχει μείνει γραμμένη απ τον Αλέξη η τελευταία στροφή απ το "Ταξίδι της φάλαινας" των Στέρεο Νόβα.
Όλοι οι στίχοι του τραγουδιού είναι φοβεροί.
Αλλά χαραγμένοι μέσα στο μυαλό μου έχουν μείνει οι εξής

"Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ έχει πληγώσει...
όταν τ αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται
και οι άνθρωποι ξεχνάνε...
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο ....
σ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες "

Και οι άνθρωποι ξεχνάνε,ξεχνάνε,ξεχνάνε,ξεχνάνε
μέρη,συναισθήματα,μνήμες,ταξίδια,ανάσες
Ξεχνάνε ανθρώπους...
Ανθρώπους που μερικούς μήνες πριν ήταν εκεί,αγέρωχοι,και μοίραζαν αγάπη και γέλιο.
Ξεχνάνε ....
Γιατί τόση λήθη...;;;

Παραλογή- Μιχάλης Γκανάς

Σε πλάθω λίγο λίγο κάθε νύχτα
Έρχεται η μέρα και γκρεμίζομαι μαζί σου
Ολόκληρη δεν θα σε δω ποτέ.
Ούτε θα σ’έχω.
Κάθε φορά πρωτόπλαστα τα μέλη σου και σκόρπια
Έγινα παντοδύναμος για χάρη σου .
Δεν έγινα θεός.
Τι να την κάνω την παντοδυναμία όταν απαγορεύεται το θαύμα…..


Αγαπημένο ποίημα,
συνοδευμένο από ένα μπουκετάκι μπλου-μπάο απ τον κήπο,σημερινά.


Κοντεύει...

ΠΡΙΝ-Σεπτέμβρης 89

Στα χέρια μου ξέμειναν κάποια τεύχη του ΠΡΙΝ όταν ακόμα ήταν μηνιαίο περιοδικό,τεύχη της αποφράδας χρονιάς του 89.

Ένα απ τα άρθρα του περιοδικού είναι το ακόλουθο

Στην διπλανή σελίδα η μορφή του Φιντέλ κάποια χρόνια πριν

Ειρωνία;Νοσταλγία;Ίσως και ελπίδα ακόμα...

Ο Μανταμαδιώτς Άη Χαρλάμς

Εδώ και μερικά χρόνια στο χωριό έχει ιδρυθεί σύλλογος αναβίωσης Πανηγυριών.

Με την πρωτοβουλία αρκετών μερακλήδων ,έχουν ξαναγεννηθεί πολλά πανηγύρια στο χωριό.

Ένα απ αυτά είναι ο Άη-Χαρλάμς.Η αλήθεια είναι πως ο Άγιος Χαράλαμπος γιορτάζει Φλεβάρη,αλλά στο χωριό τα πανηγύρια γίνονται καλοκαιράκι.Και αν δεν έχω λάθος αυτό έχει μείνει από πολύ παλιά,που αφενός οι μετακινήσεις τους χειμερινούς μήνες ήταν αδύνατες,με τα ζώα,και αφετέρου το λιομάζωμα δεν άφηνε περιθώρια για πανηγύρια τον χειμώνα.

Μέχρι πρότινος,το συγκεκριμένο πανηγύρι γιορτάζοταν την μέρα που γιόρταζε ένα διπλανό χωριό,η Αγία Παρασκευή στον Ταύρο.

Πλέον στον Μανταμάδο στην περιοχή Παλιακκλησία,ανακαινίστηκε ένα ξωκλήσι του Αγίου και πλέον γιορτάζουν χωριστά απ το όμορο χωριό

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα αρχίζει το πανηγύρι.


Κατά το βραδάκι αρχίζει η περιφορά του Ταύρου σ ολάκερο το χωριό.Συνοδεύεται από τον σύλλογο,από ορχήστρα και μπόλικο κέφι.

Σκοπός της περιφοράς εκτός απ το να σημάνει την έναρξη του πανηγυριού είναι να μαζευτούν λεφτά από τον κόσμο για τον Ταύρο που θα αγοραστεί για το πανηγύρι του επόμενου χρόνου.



Το Σάββατο απογευματάκι,πολλοί απ τους χωριανούς μας που διαθέτουν άλογο και μεράκι,θα στολίσουν το ζώο τους με περίτεχνες σέλες,γκέμια και καπίστρια,στολισμένες είτε με χάντρες είτε με κοχύλια τα περισσότερα φτιαγμένα στο χέρι,καθώς και με κεντημένα μαξιλάρια απ τα χέρια των γυναικών ή μανάδων τους,θα στολιστούν και οι ίδιοι συνήθως με σκουρόχρωμα πουκάμισα και την απαραίτητη μαντήλα στο κεφάλι,και θα αρχίσουν να μαζεύονται στο τρίγωνο του χωριού έξω απ το παλιό Γυμνάσιο.
Εκεί θα βολτάρουν τα αγέρωχα ζώα τους ,και θα περιμένουν να μαζευτεί η ομάδα που θα κινήσει για το πανηγύρι.



Η ορχήστρα θα παίζει τον πολύ διαδεδομένο στο χωριό Χορό των Αλόγων ή Μανταμαδιώτκα Κιόρογλου

Ο Ταύρος θα έχει ήδη σφαχτεί απ το απογευματάκι,με την ευλογία παπάδων και Άγιου.

Η θυσία σε πολλούς Αγιους συνοδεύει σχεδόν κάθε πανηγύρι στο νησί.Είναι η ανάμειξη της ειδωλολατρικής θυσίας και προσφοράς στους θεούς του Ολύμπου,με τις γιορτές του Χριστιανισμού.

Τα άλογα απ το χωριό θα έχουν ήδη φτάσει.Θα χουν σκορπίσει παρέες παρέες κάτω απ τα δέντρα του εξωτερικού χώρου του ξωκλησιού,θα χουν απλώσει την "καρπέτα" κάτω για να κάτσουν,και θα χουν ήδη τσουγκρίσει τα πρώτα ποτηρακια.Οι Τουρβάδες (σάκοι) θα χουν ανοίξει.

Τα ταπεράκια τους θα ναι γεμάτα με σπιτικά φαγιά,για να συνοδέψουν το ποτό τους.



Η ορχήστρα θα συνοδεύει τις παρέες,μέχρι αργά τη νύχτα ώσπου τη θέση της θα πάρουν τα φορητά σιντιπλέιερς(πλέον)!

Εντωμεταξύ θα χουν έρθει πολλοί απ το χωριό,με αυτοκίνητα για να ανάψει το γλέντι για τα καλά....




Το βουνό ολόφωτο εκείνη τη νύχτα..



Σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο γεμάτο καζάνια θα βράζει το κρέας του Ταύρου ολονυκτίς.Νωρίς το πρωί θα προστεθεί σιτάρι για να γίνει το παραδοσιακό κισκέτς

Την Κυριακή γίνεται δοξολογία στον Άγιο Χαράλαμπο,προστάτη των ζώων,και κατα συνέπεια της κτηνοτροφίας.Οι χωριανοί τιμάνε πολύ τον Γέρο(Άγιος Χαρλάμς) για να τους προστατεύει τα ζωντανά..

Το γλέντι θα συνεχιστεί μέχρι να πέσει ο ήλιος.Στον χορό θα χουν μπει ήδη και τα άλογα,με τους αναβάτες συχνά να χορεύουν επιδέξια στην γυμνή τους ράχη.



Τ απογιοματάκι,οι αλογατάδες θα ξεκινήσουν να επιστρέψουν στο χωριό με απαραίτητη ενδιάμεση στάση στο Λινόχωμα,πριν το γήπεδο του Μανταμάδου.

Εκεί έχει φτιαχτεί ένας ειδικός χώρος για τις ιπποδρομίες κάθε χρόνο τέτοα μέρα(είπαμε είμαστε αλογατάδες τί να κάνουμε;)

Τα παληκάρια θα τρέξουν,για να αναδείξουν το ταχύτερο άλογο.

Στον ίδιο χώρο ο κάθε καβαλάρης θα παραλάβει την δική του βατακαριά,ένα μικρό δηλαδή μπουκέτο από λουλούδια.Παλιότερα το λουλούδι που θα χρησιμοποιούσε η κάθε κοπέλα είχε σημασία.

Το κόκκινο του έρωτα,το λευκό της εκτίμησης...Οι πιο συνηθισμένες που μπορώ να θυμηθώ είναι είτε με τη γαρδένια στη μέση είτε με το κόκκινο γαρύφαλο.Δυο τρία φυλαρράκια γυρω γύρω και οι μίσχοι τυλιγμένοι με αλουμινόχαρτο για να κρατούν την υγρασία.



Η βατακαριά στολίζει το μέτωπο του αλόγου ή το πέτο του αναβάτη στο μέρος της καρδιάς.

Ο ήλιος έχει ήδη πέσει όταν οι ιπποδρρομίες έχουν λάβει τέλος και οι αλογαδες τραβούν για τον Ταξιάρχη.Αποκαμωμένοι,απ την κούραση,το ποτό ,και τον ήλιο θα πάρουν ευλογία του παπά,και θα ανέβουν πάλι στο χωριό.



Το έθιμο λέει να περάσουν απ τα στενά του χωριού,που θα τους περιέμένουν οι γυναίκες να τους κεράσουν ακόμα ένα ποτό και γλυκά μαζί με την ευχή "και του χρόνου".

Εκείνο τ απόγευμα ακούγονται τα περισσότερα πέταλα στα πλακόστρωτα του χωριού.και τα περισσότερα μαζεμένα "Έβα"(εβίβα)

Παλιότερα που συμμετείχαμε στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής οι πανηγυριώτες έφερναν χαλβά και παιχνίδια στα παιδιά απ τις φρίτζες (παζάρι) του πανηγυριού.Το δικό μας πανηγύρι δεν απόκτησε ακόμα μικροπωλητές.



Το πανηγύρι του Αγίου Χαρλάμ ήταν πάντα τ αγαπημένο μου πανηγύρι.

Ίσως η λατρεία στα άλογα,ίσως το οτι γιορτάζοταν μέσα στη φύση,μακρυά απ τον πολιτισμό,ίσως και η απλότητα των παιδικών χρόνων που τα κάνει όλα να φαίνονται τεράστια και μοναδικά.
Άντε και του χρόνου!

Τί το θελα;;

Έκατσα και είδα ειδήσεις σήμερα.

Άκουσα τον Παπούλια να βγαίνει από Αριστερά με την ομιλία του, στην γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας,σχετικά με την διαφθορά των πολιτικών και τα σκάνδαλα που έχουν βγει στην φόρα τον τελευταίο καιρό.(έχω αρχίσει και συμπαθώ τον Παπούλια τον τελευταίο καιρό)

Είδα την κακομουτσούνα του Κωστάκη να στραβώνει όσο άκουγε τις δηλώσεις.

Νευρίασα με τους δημοσιογράφους που σχολίαζαν δήθεν με έκπληξη την συνοδό του Τσίπρα...(είναι που δεν έχουμε ίχνος ρατσισμού μέσα μας οι Ελληνάρες)

Στενοχωρήθηκα με το ατύχημα στο Πέραμα των ναυτεργατών, που απ ότι διάβασα δεν είναι καν στα Βαρεα επαγγέλματα.Άκουσα τον εκπρόσωπο τους αγαναχτισμένο,να μιλάει για την αισχροκέρδεια των εφοπλιστών σε βάρος της ζωής τους.

Χάρηκα για την αυριανή πρώτη πανελλαδική απεργία των Μεταναστών από την Αλβανία που δουλεύουν κάθε μέρα κάτω απ το λιοπύρι στα χωράφια για 3 ευρώ την ώρα...

Αλλά εκείνος εκεί ο Ζορμπάς είναι που με μπέρδεψε πολύ.

Αυτουνού τα κρυμμένα χαρτιά πρέπει να είναι φουλ από ονόματα.

Αλλά 11,000 ευρω το μήνα;;;;

Αυτό ήταν και το σημείο που έκλεισα την τηλεόραση,εξοργισμένη.

Δεν πρόκειται να ξαναδω ειδήσεις για έναν ολόκληρο χρόνο.Αυτή θα ναι η τιμωρία μου.

Σιχτήρια με σύγχυσαν γρια γυναίκα.

Για να συνέλθω έκατσα για μια ώρα στην βεράντα,ακούγοντας το απόλυτο τίποτα.Ούτε τηλεοράσεις,ούτε μουσική.

Πέτυχα και ωραία ώρα που σπάνια περνάει ένα αυτοκίνητο/ώρα.

Μόνο τ άστρα ,το αλύχτισμα σκυλιών ,ένα κάμελ,και οι σκέψεις μου.

ο Ήχος της Ησυχίας

Μυρουδιές

Είναι κάτι μυρουδιές που σε ταξιδεύουν.

Μυρουδιές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη και σε ταξιδεύουν πάντα.
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μετά από μια βροχή,ειδικά το φθινόπωρο.
Η μυρωδιά της γεμάτης σχολικής σάκας κάθε Σεπτέμβρη πριν ανοίξουν τα σχολειά.Μυρωδιά ξύλου,μολυβιών και κασετίνας.

Η μυρωδιά των γλυφιτζουριών των παιδικών μας χρόνων.Γλυφιτζούρι κοκοράκι.Και του μαλλιού της γριάς.Και της καραμέλας βουτύρου.

Η μυρωδιά ενός καινούριου βιβλίου,πριν καν διαβάσεις μιαν αράδα,όταν χώνεις τη μύτη μέσα στις σελίδες και ταξιδεύεις.
Η μυρωδιά ζεστού τσουρεκιού της μάνας κάθε Μεγάλη Πέμπτη.
Η μυρωδιά της λεμονιάς κάτι ανοιξιάτικα βράδια.Και του γιασεμιού.
Η μυρωδιά ιδρώτα αγαπημένου σώματος μόλις βγαλμένο απ το μπάνιο,και χαλαρωμένο στην αγκαλιά σου.
Η μυρωδιά ενός βρέφους.Μυρωδιά καινούρια αλλά ίσως η πιο έντονη.
Και η πλέον καινούρια μυρωδιά,η μυρωδιά μπισκότου Μιράντα που έχει ποτίσει παιδικό χεράκι,λίγο πριν αποκοιμηθεί νανουρισμένο στα χέρια σου.
Οσμές και μνήμη.
Μνήμη και ταξίδια.
Καλημέρα...

Φ.Ε.Π.Α.

Πάλι ιστορική αναδρομή έχουμε....

Ευτυχώς αυτή τη φορά πιο πρόσφατη.

Στα χρόνια της Εστίας.

Της Φοιτητικής Εστίας Πανεπιστημίου Αθηνών.Αυτή στα Άνω Ιλίσια.

Είχα την τύχη να ζήσω πρίν την Ολυμπιάδα στην εστία.Το 2002 μας έβγαλαν για να την φτιάξουν,για να φιλοξενήσουν νομίζω τους δημοσιογράφους.
Με μάζεψε ο νουνός μου εκεί κατευθείαν μετά το χωριό.

Έζησα τα καλύτερα μου χρόνια εκεί μέσα.

Γεμάτα χρόνια,όλο ζωή,πιστεύω και όνειρα.

Θυμάμαι εκείνη την κατάληψη τον Νοέμβρη του 98 που μου χάρισε τρείς πολύ σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου.Το Πολάκι μου,τον Σπύρο και τον Βασίλη.

Και εκεί κάπου ξεκινούσε η ζωή.

Τα ομαδικά μαγειρέματα σε ένα δωμάτιο,τα φαγοπότια εκείνα τα μερόνυχτα.

Θυμάμαι τον Σπύρο να μας παίζει με την κιθάρα μέχρι το ξημέρωμα ,μέχρι που ο ήλιος να φανεί και να κατέβουμε στο εστιατόριο να πάρουμε πρωινό,όλοι μαζί πάλι.

Και τις Κυριακές θυμάμαι,που αγοράζαμε εφημερίδα και όλοι κινούσαμε για τον Υμμητό στο γνωστό ταβερνάκι στη μονή Καισαριανής

Θυμάμαι κάτι ατέλειωτες ώρες ξάπλα στο κρεβάτι του δωματίου,να ατενίζω την πόλη ν ανάβει τα φώτα της,παρέα με τσιγάρα και τραγούδια στο κασετοφωνάκι μου.

Θυμάμαι τα κοινόχρηστα μπάνια,και εμάς με τα μπουρνούζια να κυκλοφορούμε στους διαδρόμους αγκαλιά με τα σαμπουάν και τα αφρόλουτρα,εκεί γύρω στις οχτώ το βράδυ.

Θυμάμαι το κυλικείο στο ισόγειο που το λειτουργούσαμε εμείς αποκλειστικά ,και κάθε μήνα άλλαζε η ομάδα διαχείρισης του.

Θυμάμαι τα μεσημέρια μας στο εστιατόριο είτε με τα ταπεράκια μας,για να πάρουμε το φαί επάνω είτε με τον ασημένιο δίσκο να χαζολογάμε τρώγοντας και βαθμολογόντας τους επερχόμενους.

Θυμάμαι τα δωμάτια μας,ίδια διαρρυθμισμένα χωροταξικά,αλλά το καθένα στο δικό του μοτίβο,με το δικό του χρώμα,το δικό του ύφος.Αλήθεια πώς μέσα σ ένα δωματιάκι 12 τετραγωνικών χώραγαν τόσα όνειρα;Και ένα ολόκληρο σπίτι....

Θυμάμαι το τηλεφωνείο.Τα κινητά μόλις είχαν αρχίσει να εμφανίζονται τότες,και οι δικοί μας μας έπαιρναν κάτω και μας άφηναν μήνυμα που έγραφε σε χαρτακι με τον αριθμό του δωματίου ο θυρωρός.

Θυμάμαι την κοινοκτημοσύνη που επικρατούσε στην εστία.όλοι για όλους.Τα κλειδιά μας μοιρασμένα απλόχερα.Τα δωμάτια μας με όλα τα υπάρχοντα μας επίσης.Πόσους και πόσους έχει φιλοξενήσει αυτή η εστία....

Θυμάμαι τα απίστευτα μπουγέλα κάθε που καλοκαίριαζε.

Πάνω στην ταράτσα φορτωμένοι με σακούλες γεμάτες νερό,να πέφτουν εφτά ορόφους κάτω ,ψάχνωντας στόχο και να πλημμυρίζει η Ούλωφ Πάλμε.

Θυμάμαι την ταρατσα της εστίας,με την καλύτερη θέα της Αθήνας.

Από εδώ ο Λυκαβητός,από εκεί η Ακρόπολη και πιο κάτω η θάλασσα.

Θυμάμαι κάθε Σεπτέμβρη το φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Πανεπιστημιούπολη απέναντι.

Θυμάμαι τους διαδρόμους γεμάτους συνθήματα.

Θυμάμαι τόσες καλημέρες σ αυτούς τους διαδρόμους.

Η εστία μας,ένα χωριό απ όλο τον

κόσμο.

Αγρινιώτες,Μυτιληνιοί,Τριπολιτσάνοι,Άραβες,Παλαιστίνιοι,Κύπριοι,παιδιά από παντού μαζεμένα,κουβαλώντας μαζί τους τον τόπο τους.

Και κείνο το αναγνωστήριο θυμάμαι.Που κάθε εξεταστική γέμιζε βιβλία.Εμείς είμασταν έξω,καπνίζαμε....

Θυμάμαι τα χαρτάκια που αφήναμε στις πόρτες των δωματίων όταν είμασταν σε ένα άλλο δωμάτιο.

Και τα χαρτάκια που ρίχναμε κατω απ την πόρτα κάποιου για να του πούμε κάτι χωρίς να ενοχλήσουμε.

Θυμάμαι τα αντικρυστά μπαλκόνια,και τους καφέδες τους ατέλειωτους καφέδες.

Εκείνες οι παρτίδες τάβλι,και κείνη η πρέφα που με χίλα ζόρια μας έμαθε ο Φώντας.

Θυμάμαι κάτι πολιτικές κουβέντες με τ άλλα παιδιά,το καθένα από τον δικό του πολιτικό χώρο....

Οι κινηματογραφικές βραδυές με Μπουνιουέλ,Ταρκόφσκι,Αγγελόπουλο....

Και τα μάτς που βλέπαμε -μουντιάλ είχε τότες θαρρώ...όλοι μαζί, σ ένα δωμάτιο.

Ήταν όμορφη η εστία μας....ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια....τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου....

O συγκάτοικος του Ιωάννη

Όμως απόψε βιάζομαι,πρέπει να διεκπεραιώσω πολλές υποθέσεις ακόμα,όπως,λόγου χάρη :να παραμερίσω τη λησμονιά και στη θέση της ν ακουμπήσω μια μικρή ανεμώνη.

.....

Γι αυτό κι η κυρά-Μάρθα εκείνο το βράδυ μ αγκάλιασε κι ένας στεναγμός βγήκε απ το στήθος της."Για τα χρόνια που θα ρθουν",είπε.Τί εννοούσε;Τί εννοούν πάντα οι άνθρωποι;

Δεν απάντησα.Αλλά όποιος στάθηκε αναποφάσιστος στη μέση της κάμαρας έχει διαβεί κιόλας τα σύνορα του κόσμου.

...

Θα τον ξανασυναντήσεις,αλλά αυτή τη φορά στη σκάλα, κανείς δεν ξέρει ποιός είναι,κανείς δεν ξαναγυρίζει,αλλά αυτόν θα τον ξανασυναντήσεις-ίσως γι αυτό αγαπώ τις λάμπες του παλιού καιρού που συμπονούν τους λησμονημένους

ή τους καλοκαιρινούς ουρανούς τα βράδια που θροίζουν από ατέλειωτα μυστικά.

Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα-Τάσος Λειβαδίτης

T Αγιού Λιά

Είδε και αποείδε από νουθεσίες απειλές φοβέρες και τελικά στράφηκε στον Θεό....

Και να σου τα τάματα,και να σου τα εκκλησιάσματα,και να σου τα ξημεροβραδυάσματα απέναντι από τον Ταξιάρχη.

Η αλήθεια είναι πως ήμουν-και είμαι ακόμα- δύσκολη κόρη.

Ατίθαση.

Άσπρο μου λεγε,μαύρο απάνταγα.Όχι από πεποίθηση.Μα να, μου 'βγαινε πάντα αυθόρμητα.

Ίσως πάλι δεν βρήκε ποτε τα κουμπιά μου.

Και καταλήξαμε η μάνα μου να στραφεί στον Θεό για μένα,για να γίνω άνθρωπος,και γω στην Αθήνα να νοσταλγώ την μάνα.

Κάθε χρόνο λοιπόν τέτοια μέρα με είχε ταμένη(ποιός τα ανακάλυψε αυτά τα τάματα;;) να πηγαίνω στον Άη-Λια με τα πόδια,μαζί της, κρατώντας και μια Φανουρόπιτα φτιαγμένη απ τα χέρια μου αποβραδίς.

Κάθε 20 του μήνα το πρωί ξεκινάγαμε λοιπόν,ν ανεβαίνουμε το βουνό.

Αυτός ο Άγιος όπως και πολλοί στο χωριό έχουν σχεδόν ανθρώπινη υπόστασηστα μάτια των χωριανών μου.

Όταν αρχίζουν και ανυσηχούν για τις βροχές που δεν έρχονται και τα χορτάρια που δεν φυτρώνουν,ξεκινάει και η ορειβασία στο ξωκλήσι του.

Ο Άη Λιάς φέρνει τις βροχές-λένε.

Και σαν σήμερα ,αυτοι που ξέρουν, στο χωριό κοιτούν τα μερομήνια,για να δούν τί καιρό θα κάνει τον χρόνο που έρχεται.

Στο βουνό επάνω ήταν όλες οι καλές και εκκλησιαζόμενες κυρίες του χωριού.Με σπόρ εμφάνιση ,γιατί πώς να το κάνεις, βουνό θ ανέβεις,και με τα απαραίτητα αξεσουάρ (καπέλο γυαλιά κ.α.)

Φτάνοντας λοιπόν στην κορφή του βουνού είχες να αντιμετωπίσεις πάντα δεκάδες ζευγάρια μάτια στραμένα πάνω σου ,πάνω στα ρούχα σου ,πάνω στο καρεδάκι που είχες τυλιγμένη -αναγκαστικά την Φανουρόπιτα.

Η καλύτερη απάντηση σ αυτά τα μάτια είναι ένα πλατύ χαμόγελο(κανόνας επαρχίας).Ένα μεγάλο χαμόγελο σκορπίζει αμηχανία σ όλα αυτά τα μάτια.

Ακολουθούσε η απαραίτητη λειτουργία στο ξωκλήσι,με χορωδία τις επίδοξες τραγουδίστριες του χωριού(η μια πιο δυνατά απ την άλλη για να ξεχωρίζουν),το απαραίτητο λιβάνισμα γύρω απ το ξωκλήσι ,τρείς φορές με κορυφαίο της πορείας τον παπά,και από πίσω το γυναικομάνι να σταυροκοπιέται,κουβαλώντας η καθεμία τις κλασσικές σκέψεις στο κεφάλι τους(-τί να μαγειρέψω μετά;-να βαλε το σιδερωμένο πουκάμισο ή ρεζίλι θα με κάνει πάλι;-τα κλειδιά πού τα χω;-το βγαλα απ τη πρίζα το σίδερο;-να περάσω απ τον μπακάλη να πάρω ρύζι)και τα μάτια στο τί φοράει η μπροστινή, και αν είναι καλά σιδερωμένο το ρούχο.

Με το Διευχών του παπά αρχίζουν να κόβονται και να μοιράζονται τα άρτα και οι Φανουρόπιτες.Εκεί δεν γλίτωνες την ανάκριση απ την κάθεμια που θα πέρναγε να πάρει Φανουρόπιτα που πρέπει να μοιράσεις εσύ....

Πάει και αυτό λες.

Μετά βλέπεις μπουλούκια μπουλούκια να χύνονται κάτω απ τα λιόδεντρα για να πιούν καφέ,και να φανε τις Φανουρόπιτες.

Ή για να το λέμε ακριβολογώντας εκεί γινόταν τα καλλιστεία Φανουροπίτων.

Αυτηνής είναι η καλύτερη.Της άλλης της έπεσε.Της παράλλης δεν της ψήθηκε καλά,και ετούτη είναι καμμένη.

Μετά από τόσο Κυριε Ελέησον επιτρέπονται και οι κριτικές....

Το καλό κομμάτι όμως του εκκλησιασμού ήταν η επιστροφή.

Η ώρα έχει πάει ήδη 11-12 και ο ήλιος βαράει κατακούτελα.Το να γυρίσεις με τα πόδια είναι μεγάλη απόφαση.

Και αρχίζεις να παρακαλάς μέσα σου να περάσει κανά γνωστό αυτοκίνητο να φορτωθείς στην καρότσα και να φτάσεις στο χωριό σαν άνθρωπος και όχι σαν κοτόπουλο.Εκεί έχει ήδη αρχίσει η γκρίνια στη μάνα.

-Αφού τα ξέρω κάθε χρόνο τί θέλω και σ ακολουθάω;

-Τί θα πάθεις δηλαδή αν περπατήσεις και λίγο;Θα σου πέσει ο κώλος;

-Να κάνω ωτοστόπ;

-Μπας και παλαβώθηκες;Να το μάθει ο πατέρας σου και να γίνει χαμός πάλι;

Και εκεί ανάμεσα στο τρίτο καντήλι και τέταρτο θυμιατό περνάει πάντα ένας Άγιος άνθρωπος και μπαίνουμε στην καρότσα.

-Εσύ να τα βλέπεις.Ο Άη Λιας τον έστειλε για να μην γκρινιάζεις!!

-Ναι άλλη δουλειά δεν έχει να κάνει ο Άη Λιας με μας και την πεζοπορία μας θ ασχολείται.Άστον στην ησυχία του επιτέλους,μπας και ασχοληθεί και με τους πεινασμένους του κόσμου και μοιράσει κανα φαί να φάνε.

Και εκεί πάντα γελάει κάτω απ τα μουστάκια της.

Και έχουμε ήδη φτάσει στο χωριό.

Και έχουμε ευχαριστήσει τον Άγιο άνθρωπο.Και τον Άη Λια.

Και έχουμε πάλι ξεχάσει και τη γκρίνια και την ταλαιπωρία.

Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα ίδια.

Ά ρε μάνα.....

ΠΕΡΑΣΑ

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ’ αυτό το συρματόπλεγμα
το υδάτινο υπομονετικά και απαρατήρητα, όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τούς φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα, τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες: εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα και κάτι χαιρετίσματα από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους, στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.


Ταξίδεψα μάλιστα. Πήγα κι από δω, πήγα κι από κεί…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από δω, έχασα κι από κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα. Μου οφειλόταν ένα πλάτος.
Πες πως το πήρα. Φοβήθηκα τη μοναξιά και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης, που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.


Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια, σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.


Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει, κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό στα ξεροπόταμα και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη. Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Κική Δημουλά

Μην με ρωτάς αν είδα την Πανσέληνο.
Δεν είδα τίποτα γεμάτο
και δεν γνώρισα.

Στον παλιό μου μαχαλά...

Μια φορά και έναν καιρό σε μια γειτονιά μεγάλωναν πολλά παιδιά.Εκεί οι γιαγιάδες ήταν απ τις παλιές,με τα τσεμπέρια,και το ρυτιδιασμένο μέτωπο,απ τον ήλιο.

Κάθε απόγευμα έβγαιναν με τα εργόχειρα να πλέξουν ή να κεντήσουν.

Εκεί οι παπούδες φόραγαν βράκες και καθόταν λιγάκι στα παλιά πέτρινα σκαλιά πριν πάνε στον καφενέ στην αγορά.

Εκεί τα παιδιά μεγάλωναν ξένοιαστα.Με χαρές ,φωνές και γέλια.Μέχρι να βγει η μάνα στην πόρτα και να φωνάξει να μαζευτούμε σπίτι.Κάθε φορά ο ίδιος τσακωμός.Κάθε φορά η ίδια γκρίνια απ όλα τα παιδιά.Το παιχνίδι δεν το χόρτασε ποτέ κανένας.

Εκεί τα καλοκαίρια μαζευόταν οι γυναίκες με τον πέτρινο μύλο ν αλέσουν σιτάρι για να κάνουν τραχανά.Και όλες τις δουλειές τις έκαναν μαζί.Έπλαθαν ζυμαρικά,καθάριζαν φασολάκια,καθάριζαν καρύδια,ξεμάτιζαν κουκιά....



Και όλα κυλούσαν αρμονικά.Τα παιδιά εκείνα μεγάλωσαν.
Άλλα πήραν τη θέση τους στις ίδιες πέτρες και στους ίδιους βράχους.
Άλλες φωνές ακούγονται κάθε βράδυ κατά τις εννιάμιση στην ίδια αλάνα.Και κάπου βαθιά μέσα στη σκέψη οι φωνές μπερδεύονται.Οι φωνές οι δικές μας με τις νέες φωνές.
Οι τσακωμοί οι δικοί μας με τους νέους.Τα όνειρα τα δικά μας με τα καινούρια ολόλαμπρα όνειρα.Τα καλά κρυμμένα στους πέτρινους τοίχους των σπιτιών.Τα καλά χωμένα μέσα στους ίδιους βράχους.Χρόνια τώρα....

Life for rent

Dido Lyrics
Life For Rent Lyrics

Αυτό πρέπει να το δείς...

http://laokratia-redblogs.blogspot.com/

Το κοντινότερο βιβλίο

(Το είδα και ζήλεψα)

Οδηγίες (copied-pasted):
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 [αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο].
3. Βρες την πέμπτη περίοδο [=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι] της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους [δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη].
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

1.Μικρός Πρίγκηπας-Αντουάν ντε σεν Εξυπερύ.
2,3,4."Τίποτα δεν είναι τυχαίο,που ήρθες για περίπατο εκείνο το πρωινό που σε γνώρισα,εδώ και οχτώ μέρες,τόσο μόνος,περίπου χίλια μίλια μακρυά από κατοικημένο τόπο!Επέστρεψες λοιπόν στο σημείο όπου είχες πέσει;
Ο μικρός πρίγκηπας κοκκίνησε περισσότερο"


(Την 5η οδηγία την αγνοώ.Όποιος θέλει ακολουθεί.)

Όσο πλησιάζουν οι μέρες...

Μάλλον μ έχει πιάσει νοσταλγία....
Κοντεύουν οι μέρες,και δώστου και χαζεύω φωτογραφίες.
Θέλω να πάω στο χωριό...
στον Μανταμάδο

Θέλω να πάω για μπάνιο στην Πεδή

Να βουτήξω εδώ

Να πίω καφέ στην καντίνα του Μπάμπη

Να χαζέψω αυτό το ηλιοβασίλεμα

Να πάω στο πανηγύρ' τ Αγιού Στιφάν'με τ άλογο

Να ανεβαίνω κάθε πρωί στην αγορά τ Αγιού Βασλειού

Περνώντας μέσα απ τα σοκάκια

Και να μαζεύω εικόνες των πιο απλών πραγμάτων του κόσμου που πάντα στο
χωριό εκτιμούνται αλλιώς..