Ain't no sunshine- Bill Withers
Ain't no sunshine when she's gone
It's not warm when she's away.
Ain't no sunshine when she's gone
And she's always gone too long
Anytime she goes away.
Wonder this time where she's gone
Wonder if she's gone to stay
Ain't no sunshine when she's gone
And this house just ain't no home
Anytime she goes away.
It's not warm when she's away.
Ain't no sunshine when she's gone
And she's always gone too long
Anytime she goes away.
Wonder this time where she's gone
Wonder if she's gone to stay
Ain't no sunshine when she's gone
And this house just ain't no home
Anytime she goes away.
And I know, I know, I know, I know,
I know, I know, I know, I know, I know,
I know, I know, I know, I know, I know,
I know, I know, I know, I know, I know,
I know, I know, I know, I know, I know,
I know, I know,
Hey, I oughtta leave young thing alone
But ain't no sunshine when she's gone
Ain't no sunshine when she's gone
Only darkness every day.
Ain't no sunshine when she's gone
And this house just ain't no home
Anytime she goes away.
Anytime she goes away.
Anytime she goes away.
Anytime she goes away
I know, I know, I know, I know, I know,
I know, I know, I know, I know, I know,
I know, I know, I know, I know, I know,
I know, I know, I know, I know, I know,
I know, I know,
Hey, I oughtta leave young thing alone
But ain't no sunshine when she's gone
Ain't no sunshine when she's gone
Only darkness every day.
Ain't no sunshine when she's gone
And this house just ain't no home
Anytime she goes away.
Anytime she goes away.
Anytime she goes away.
Anytime she goes away
Τις νύχτες η άνοιξη στο μπαλκόνι παρατάει τα χρώματα της στην άκρη και
μένει απλή λιτή και όμορφη.Βασανιστική.Τυρρανάει.
Αλλοκοτη στέκει η σημερινή νυχτιά.Φοβισμένη ,δειλή. Ούτε τραγούδι αντέχω ούτε εικόνα.
Να βρω γωνιά να χωρέσω τα μέσα μου ψάχνω.
Να μπορέσω ,ν αντέξω.
Το βαθύ. Τ ανείπωτο.
Το απεγνωσμένο.
Το από αλλού φερμένο.
Φωνάζει ο γκιώνης στην άλλη μεριά,τραγουδούν οι γρύλοι την αγάπη του Μάη.
Τις ρίζες του Γεναρη, τη βλάστηση τ Απρίλη, τα λουλούδια του Μάη.
Χαιδεύει ο Αγέρας.
Αγκαλιάζει.
Θυμίζει.
Άπνοια.
Και στα σύννεφα μια λάμψη σαν από φωτιά μεγάλη, πυρκαγιά.
Αλλάζει ο καιρός πάλι.
Τούτη η πρωινή ψιχάλα βούτηξε παράπονα ανεπάρκεια κενά μέσα στη λάσπη.
Γέμισε ο τόπος ψιχάλες του δεν μπορώ, δεν αντέχω, φουσκώσαν ποτάμια, ήρθαν συντροφιά τραγούδια,έγινε η νύχτα φωνή να πάει, κραυγή να ακουστεί γλύκανε η φωνή μετά, βράχνιασε, ψίθυρος, χάθηκαν τα μάτια.Η μόνη λύτρωση ένα βιβλίο.Πάντα.Απ τα εφτά μου...
ε;;
Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.
Ερωτικά Γιάννης Ρίτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου