Χάρακας

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

 

 

Έχω μια κούραση απόψε απίστευτη.

Η ηρεμία μου εξαντλημένη όλη.

Και η υπομονή.

Σταγόνα.

Ούτε στο μέσα (μου) ούτε στο έξω.

Έξω κουνούπια ν αφήνουν σημάδια

 μια παρέα να γλεντοκοπά λίγο πιο πέρα,

και ένα φεγγάρι θολό, μπερδεμένο.

Υγρασία στους ώμους, πάχνη.

 Ένα τρέμουλο στα πόδια της μη αντοχής.

Σάββατο γκρι,

 άπνοια,

ασφυξία

κενό.

Ξένη μέρα.

Πάλι ξένη.

Κρυμμένα καρφιά σε κάθε γωνιά.

Οι μέρες του καλοκαιριού κρύβουν τις μεγαλύτερες ελπίδες.

Μα εκεί κατά το σούρουπο που μια μετά την άλλη πεθαίνουν

έρχεται ο πνιγμός πιο δυνατά από ποτέ.

Της στεριάς.

Ανάγκη για θάλασσα.

Για νερό.

Δίψα.

Όλη τη μέρα.

Ελπίδα. Πάλι.

Να ισώσουν τα πράγματα.

Ευθεία.

Χάρακας.

Να μπουν στο αγαπημένο και ψυχαναγκαστικό μου πρόγραμμα.

Για να μπορώ να ζω.