Φύλακας άγγελος, φωτιά, ταξίδι

Προχτές άκουσα πρώτη φορά αυτό το τραγούδι

 

Active Member - Φύλακας Άγγελος

 

Ρε, δε με νοιάζει από που `ρθες σου λέω
κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί
στον ουρανό ν’ ανέβω και να τα λέω
πάω στοίχημα πως θα `σαι και εκεί

Ρε, δε με νοιάζει ποιος σ’ έστειλε, τι θες
ούτε αν είσαι από άλλο πλανήτη,
εδώ χρωστάμε λύπες και χαρές
σ’ ένα φύλακα άγγελο αλήτη.

Σ’ έχω δει στα πιο παράξενα και όμορφα μέρη
όπου κρατούσα μικρόφωνο βρισκόσουν εκεί
με ένα τσιγάρο ή μ’ ένα ποτήρι στο χέρι
κάπου στο βάθος μακριά από τη σκηνή
σ’ είδα χειμώνα σ’ ένα χώρο ζεστό μικρό
και καλοκαίρι σε φευγάτο νησί
σ’ είδα σε γήπεδο σε κάποιο μακρινό χωριό
και στην Αθήνα σε μεγάλο μαγαζί.
Σ’ είδα κι αλλού με κόσμο πολύ στριμωγμένο
και σε μέρος που ήμασταν εμείς κι εμείς
σ’ είδα να γελάς και άλλοτε θυμωμένο
και γούσταρα λόγω τιμής
σ’ έχω ακούσει δυνατά να τραγουδάς και να φωνάζεις
να τα κάνεις τριγύρω σου κομμάτια
σ’ έχω πιάσει για ώρα προσεκτικά να κοιτάζεις
τα `χουμε πει τόσες φορές με τα μάτια.
Σ’ είδα να μου χτυπάς την πλάτη και να φεύγεις
να δακρύζεις και το κεφάλι να σκύβεις
σ’ έψαχνα κάπου στο φως, αλλά κι εσύ τ’ αποφεύγεις
στην αρχή μου φαινόταν πως κι εσύ κάτι κρύβεις
με την πάρτη σου που λες είχαν πολλοί τρελαθεί
σ’ είχαν περάσει για χαμένο ή ασφαλίτη
τώρα ξέρω το Low Bap όπου βρεθεί
έχει ένα φύλακα άγγελο αλήτη.

Ρε, δε με νοιάζει από που `ρθες σου λέω
κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί
στον ουρανό ν’ ανέβω και να τα λέω
πάω στοίχημα πως θα `σαι και εκεί

Ρε, δε με νοιάζει ποιος σ’ έστειλε, τι θες
ούτε αν είσαι από άλλο πλανήτη,
εδώ χρωστάμε λύπες και χαρές
σ’ ένα φύλακα άγγελο αλήτη.

Δε σ’ έχω πιάσει πάνω απ’ άλλους να θέλεις ν’ ακουστείς,
όμως μαντεύω πως καλά με τα λόγια θα τα πας
δεν αγριεύεις χωρίς λόγο κι αν πιαστείς
τότε κουλάρεις ξανά και στο τοίχο ακουμπάς
υποψιάζομαι περίπου ποιο τραγούδι γουστάρεις
και νιώθω πως ακούς πάντα το ονειρολόγιο
ωραία ακόμα ένας τρελός ταξιδιάρης
που είναι η ζωή του ένα Low Bap δρομολόγιο
Υπάρχουν φίλοι που δεν έχουν δώσει δραχμή,
ενώ εσύ πληρώνεις μάλλον εισιτήριο
υπάρχουν κι αυτοί που δεν είχανε τιμή
ποιο θα τους διάλεγες, για πες μου εσύ μαρτύριο;
Υπάρχουν κι άλλοι όχι και τόσο κουρασμένοι
θυμίζουν μαθητές μέσα στη τάξη
μπροστά που κάθονται οι καλά οι διαβασμένοι
και πίσω αυτοί που είναι αλλού μα και οι εντάξει
Μου παν στα δύσκολα πως ρώταγες για έμενα
τότε γέλασα πολύ κι η ψυχή μου το χάρηκε
τους είπα να σε βρουν όμως τα ίχνη σβησμένα
κάποιος τους είπε πως ο αλήτης χάθηκε
Εγώ όμως ξέρω την επόμενη φορά
όταν θα ψάξω, από πάνω απ’ τη σκηνή σε μια γωνιά
στη τελευταία της σειρά πάω στοίχημα ξανά πως θα’ σαι εκεί


Ρε, δε με νοιάζει από που `ρθες σου λέω
κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί
στον ουρανό ν’ ανέβω και να τα λέω
πάω στοίχημα πως θα `σαι και εκεί

Ρε, δε με νοιάζει ποιος σ’ έστειλε, τι θες
ούτε αν είσαι από άλλο πλανήτη,
εδώ χρωστάμε λύπες και χαρές
σ’ ένα φύλακα άγγελο αλήτη

 

Μου έμειναν στην αρχή στίχοι, μετά έγινε οικείο και στο τέλος μπήκε στη μεγάλη λίστα με τ αγαπημένα.

Ζήτησα βοήθεια, -γιατί το συγκεκριμένο είδος μουσικής δεν είναι απ τα γνωστά μου, απ τα αγαπημένα μου ακόμα- για να βρω απάντηση...

 

Sadazihzinia- Χρέωσε τα στη φωτιά

 

Τον τελευταίο καιρό ακούω συχνά και τρομάζω
να λένε όλοι εδώ τριγύρω μου ότι ωριμάζω
κι ότι φιλιώνω μ’ όλα αυτά που κι αυτοί αγαπάνε,
μ’ όλα αυτά τα κοντινά και τα πικρά που συναντάνε
και μιλάνε, γερνάνε, πάνω σ’ αυτά που περπατάνε, πετάνε
κι όλο ξεχνάνε, από το τίποτα ζητάνε,
και πάνε στα σίγουρα, όπως θέλει η εποχή,
εγώ όμως, πλάι μου σέρνω πορφυρένια ευχή.
Πάντα να στέκομαι μπροστά απ’ τη σκιά μου
κι απ’ τη φωτιά να ξεπηδάνε τα όνειρα τα μικρά μου
κοντά μου τα φέρνει ο χρόνος ψημένα
και ταμένα να `ναι, με τη ζωή ερωτευμένα.
Σ’ αυτό το κόσμο με τα χιλιαδυό μπαλώματα
όπου ανοίγουν οι ψυχές, κλέινουνε στόματα
και δε χορταίνει η αλήθεια ούτε παίρνει μυρωδιά,
στα κρυφά γεννάει το ψέμα και ούτε τσιμουδιά.
Γι’ αυτό η ευχή μου ανασαίνει στου καιρού τα γυρίσματα
και δεν μπορεί τα διαβολοσκορπίσματα,
έχει περίσσεμα ονείρατα πολλά
και χρέωσέ τα στη φωτιά.

Να και μια ευχή που χαράμι δε πήγε
κι αν δε γουστάρεις μάζεψέ τα και φύγε.
Αν περισσέψαν όνειρά μου σκιά μου,
χρέωσέ τα στη φωτιά δεν είναι δικά μου.

Είναι μια ευχή που έχει ρίζα σαν κι αυτή της πεθυμιάς,
γι’ αυτό δε βιάζομαι καθόλου να τη ζήσω μονομιάς
γι’ αυτό και δε της κάνω το τελευταίο σινιάλο,
το φυλάω για όταν θα πέσω σε κανάλι μεγάλο
ή για σπουδαία χαρά και πρωτοτόκια,
εκεί που λιώνουν στη φωτιά και τ’ ατσάλινα ξόρκια
για εκεί μαζεύω στάλα στάλα στης ζωής την καράφα
τις στιγμές μου, τη πιο μεγάλη μου γκάφα,
το χειρότερο στο διάβα μου βραχνά
που δε κόβεται γιατί ανταμώνω όλους αυτούς συχνά
που μου λένε ότι ωριμάζω και να συνεχίσω
μ’ άλλα λόγια, μπρος γκρεμός, γκρεμός και πίσω.
Ονειρεύομαι, λοιπόν, με τη ψυχή στο στόμα
κι ίσως κάνουν πως δε καταλάβανε ακόμα,
όσοι έχουν πάρε δώσε στα κρυφά με τη σκιά τους,
θα συναντήσουνε στο φως τα σχέδια τους.
Γεια χαρά τους – εγώ κυλάω σε πύρινη φλέβα
κι αν δε φοβάσαι τις φλόγες, έχει χώρο, ανέβα.
Στα όνειρα που περισσεύουν, ρίξε μια ματιά
και χρέωσέ τα στη φωτιά

 

Όμορφο κομμάτι...

Και αυτόματα στο μυαλό μου ήρθε μια ανάμνηση Γ' Λυκείου, ένα τραγούδι που μου χε γράψει λέξη προς λέξη στη Φυσική της Δέσμης αγαπημένος μου συμμαθητής.

 

 

Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας

Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
απ' το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
μα είναι ζωή αυτή;
όταν μια οικογένεια ζει μ' ένα μισθό εκατό χιλιάδες
οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
και κανείς δε διακινδυνεύει
η αγάπη μάς διαφεύγει
κι αντί γι' αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
χρησιμοποιούμε το σεξ για ν' αποφύγουμε τις σχέσεις
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει
ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
με κάνουν ν' απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ' την τηλεόραση
κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι' αυτή τη δικαίωση
το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
πιο γυμνασμένους
να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ' αλλάξει
όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
είναι τρομέρο το θέαμα
η αίσθηση αυτή ότι πετάς
δεν έχω άλλη εκλογή
ένα κίτρινο ταξί περιμένει
φυσάει, θα χειμωνιάσει
δύο ώρες και ξημερώνει
συννεφιασμένη Κυριακή
πρώτη μέρα του χειμώνα
σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
απ' το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ

φουρτούνα και αν κρύβει, είναι το σήμερα και είναι δικό μας.

Και επειδή χρόνια τώρα το πρώτο που θα μου μείνει από κάθε τραγούδι είναι οι στίχοι, οι λέξεις του κρατάω τους εξής, τους ενώνω και τους κάνω δικό μου μυστήριο ταξίδι.

Του απο αλλού φερμένου.

Που φλέγεται μές τη φωτιά μερικών ονείρων

και ζει στο σήμερα, όσο σληρό και να ναι αυτό το σήμερα.

Όσα χιλιάδες γιατί είναι φορτωμένο,όση αγανάχτηση απώλεια, φούσκωμα, ένταση περιέχει,

είναι το δικό μας σήμερα

είναι ολάκερο

δικό μας.

Αυτό δεν μπορεί κανένας να το αλλάξει.

 

 

 

σ’ έχω πιάσει για ώρα προσεκτικά να κοιτάζεις
τα `χουμε πει τόσες φορές με τα μάτια

Ρε, δε με νοιάζει από που `ρθες σου λέω
κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί
στον ουρανό ν’ ανέβω και να τα λέω
πάω στοίχημα πως θα `σαι και εκεί

Ρε, δε με νοιάζει ποιος σ’ έστειλε, τι θες
ούτε αν είσαι από άλλο πλανήτη,

 

Εγώ όμως ξέρω την επόμενη φορά
όταν θα ψάξω, από πάνω απ’ τη σκηνή σε μια γωνιά
στη τελευταία της σειρά πάω στοίχημα ξανά πως θα’ σαι εκεί

Πάντα να στέκομαι μπροστά απ’ τη σκιά μου
κι απ’ τη φωτιά να ξεπηδάνε τα όνειρα τα μικρά μου

 

σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες

ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ' έχει πληγώσει

όταν τ' αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε

 

ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε