Μεγάλη Τετάρτη , Μανταμάδος

Μεγάλη Τετάρτη, ευχέλαιο στον Άη Βασίλη.

 Στην κεντρική εκκλησία του χωριού.

Νώρις το απόγευμα.

Κάτι τέτοιες μέρες , κατανυκτικές, ταξιδεύω στα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας.

Τότε που όλα ήταν πιο απλά.

Η πίστη, η θρησκεία, οι μέρες του Πάσχα.

Σ αυτά τα χρόνια γυρνάω, και προσπαθώ να μυήσω τα παιδιά.

Στο μυστήριο του ευχέλαιου , τη στιγμή που όλοι γονατίζουν ακουμπώντας τον ώμο του μπροστινού τους συνάνθρωπου, πέρνωντας δύναμη δίνοντας αγάπη...

(Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα έτσι...και ο κόσμος δίκαιος και φωτεινός)

Το παρεκκλήσι δίπλα στον Άη Βασίλη.

Της κοίμησης της Θεοτόκου.

Απ τα πιο παλιά κτίσματα του χωριού.

Όταν ακόμα ήταν οικισμός βοσκών η τωρινή του θέση,

και το χωριό στο Μιριάντρι, παραθαλάσσια.

 Τ αγαπάω το παρεκκλήσι τούτο.

Την πραγματική ηρεμία που βρίσκεις μπαίνοντας.

Ο αγαπημένος μου χώρος κάθε που πήγαινα στον Άη Βασίλη παιδί.

Η αυλή του ναού

Το καμπαναριό.

Σήμα κατατεθέν της αγοράς,

του χωριού

Ο  ήχος της καμπάνας να σηματοδοτεί τις πιο σημαντικές μας στιγμές.

Ένας χτύπος στα μισάωρα

Και στις ολόκληρες ώρες χτύποι όσο οι ώρες...

Περίεργη διάθεση απόψε.

Θαρρείς και βρίσκω κρυμμένη παιδικότητα μές τις γωνιές και εικόνες του χωριού

και προσπαθώ να την αποτυπώσω σε φωτογραφίες, λέξεις

να την κρύψω στις βαλίτσες, να την κάνω μυρωδιά,ψίθυρο,ήχο

να τη μεταδώσω  στα παιδιά,στους ανθρώπους που αγαπάω.

Μεγάλη Τετάρτη,

Μανταμάδος