Μπαλκόνι

 

Έχω δυό μελωδίες στά αυτιά και έναν τοίχο πρόχειρα χτισμένο.

Ανεβασμένος μέχρι τα κάτω τσίνορα.

Θάφτηκε ο ήλιος, έσβησε η λαχτάρα.

Ζέστη τ απομεσήμερο.

Άπνοια

Ο δρόμος για τη θάλασσα, ξυπόλητη, ξερά χορτα, η αίσθηση της λευτεριάς πάνω στο ξερό χώμα.

Εσύ στο τέλος του δρόμου να γελάς, γεμάτος πίστη και ηρεμία.

Εκνευριστική σιγουριά.

Αλλαγή σελίδας.

Καμία διάθεση για συναντήσεις απόψε.

Ούτε κουβέντες.

Ένας πρόχειρος ύπνος στη βεράντα.

Στη κούνια της βεράντας.

Ο χώρος μικρός, η αίσθηση οτι αιωρείσαι στο κενό και πέφτεις.

Όπως τις νύχτες τις μεγάλης κούρασης, που αμέσως μετά τη στιγμή που σε παίρνει ο ύπνος, τα νεύρα σου τινάζονται στιγμιαία, και ξυπνάς νιώθοντας πως πέφτεις.

Πέφτω απόψε, και δεν θέλω κανέναν να με κοιτάει, να με κρατάει, ή να με σπρώχνει.

Μη μου αγγίζεις τη ψυχή.

Τραγούδια, αιτίες,  λάθη,  παραπτώματα,  σκέψεις, πληγές  απουσίες, λέξεις, ο χρόνος που φεύγει που δεν φτάνει, και γω που ούτε θέλω, ούτε μπορώ πια.

Ούτε στη βεράντα θα φτάσω ούτε λέξη θα πω.

Λέξη μην πεις μέχρι το ξημέρωμα.

Εκείνη τη πρίζα στο μπαλκόνι να φτιάξω,

να πάρω τα κατσαβίδια και να τη φτιάξω,

 σαν τότε στο Μετς, που έμαθα να τα κάνω όλα μόνη,

μπορούσα να τα κάνω όλα μόνη,

 άντεχα να μην ζητάω βοήθεια και αγκαλιές..

Όύτε βοήθεια ούτε αγκαλιά,

 ούτε λίγο να γκρινιάξω να με πιάσει το παράπονο,

να γίνω παιδί,

να ζητάω βοήθεια και αγκαλιά να γείρω

να μεγαλώσω πάλι και ν ανοίξω τα μάτια.

Θα χει έρθει η Δευτέρα, και τούτη η Κυριακή, κάθε Κυριακή θα χει μείνει πίσω.

Κάθε φορά και λιγότερο.

Κοντεύω

Μέχρι τη μέρα που όλες οι μέρες να είναι Κυριακές,

με το μπαλκόνι στη θάλασσα, και τη σκούνα αρόδο στο λιμάνι...

Ουφ βαριές οι σκέψεις βαριά τα ονείρατα.

Δίκοχα μαχαίρια.

Λάμες.

Καληνύχτα.

 

 

Καινούρια σελίδα - Λένα Αλκαίου

 

Εκεί που έγειρα και κάθισα στο χώμα
κι είπα δεν έχει ούτε μπρος ούτε και πίσω
εκεί που έπαψα να αισθάνομαι το σώμα
κι έγινε αδιάφορο το πού και πώς θα ζήσω
είδα ψυχή μου τη ψυχή μου να σηκώνεται
είδα το χέρι σου στο χέρι μου ν΄απλώνεται
εκεί που έπαψα να ψάχνω για ελπίδα
ήρθες και γύρισες αγάπη μου σελίδα

Εκεί που όλα είχαν χαθεί
είσαι για μένα η στροφή
είσαι η αφή είσαι το χάδι
που το δέρμα μου ζητούσε
Μεσ΄της ψυχής μου τη βροχή
ήρθες απρόσμενη ευχή
είσαι η αρχή είσαι το άλφα
που η ζωή μου απαιτούσε
Εκεί που όλα είχαν χαθεί

Εκεί που νόμιζα πως μπήκε η τελεία
ήμουνα έτοιμη την πένα να αφήσω
εκεί που χάθηκε η πίστη στη φιλία
κι ήταν αδιάφορο τον ήλιο ν΄αντικρίσω
είδα ψυχή μου τη ψυχή μου να σηκώνεται
είδα το χέρι σου στο χέρι μου ν΄απλώνεται
εκεί που έπαψα να ψάχνω για ελπίδα
ήρθες και γύρισες αγάπη μου σελίδα

Εκεί που όλα είχαν χαθεί
είσαι για μένα η στροφή
είσαι η αφή είσαι το χάδι
που το δέρμα μου ζητούσε
Μεσ΄της ψυχής μου τη βροχή
ήρθες απρόσμενη ευχή
είσαι η αρχή είσαι το άλφα
που η ζωή μου απαιτούσε
Εκεί που όλα είχαν χαθεί