Μετς

Βουτιά μεγάλη σήμερα.

Η τύχη απ τη μια, η ανάγκη απ την άλλη.

Και όσο δεν συνειδητοποίησα το μέγεθος  της το πρωί, μόλις έβαλα τα παιδιά για ύπνο, έψαξα να βρω ένα κομμάτι χαρτί, με δυο τρείς λέξεις πρόχειρα γραμμένες στο σίδερο απ τα κάγκελα μπαλκονιού.

7 χρόνια μετά.

Το χαρτί αν θυμάμαι καλά ήταν το εσωτερικό χαρτί από παυσίπονα. 

Εκεί που παύουν οι οδηγίες χρήσης, και μένει κενό, λευκό.

΄Ηταν ότι είχε απομείνει μετά το πακετάρισμα.

Το χαρτί-ανάγκηναγράψωτώρα, δεν το βρήκα ακόμα.

Άνοιξα το ημερολόγιο εκείνης της χρονιάς.

2/8/2006

Τετάρτη.

Σούρουπο.

Στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Ακουμπισμένη άτσαλα, μάτια γεμάτα, και ένα πακέτο κάμελ στο πλάι.

Ένα άδειο διαμέρισμα πίσω και ένα μπαλκόνι να χάσκει άδειο.

Άδειο από φωνές, άδειο από παρέα, άδειο από τραπεζάκι, καρέ και τη γλάστρα του βασιλικού για στόλισμα.

Μια καρέκλα και μια γλάστρα με γιούκα τέρμα δεξιά.

Αυτά θα έμεναν εκεί.

Ρίζες.

Ησυχία.

Συναισθήματα ανακατεμένα.

Χαρά, λύπη, σκέψεις όνειρα.

Υδροκρίτης και στο βάθος μια πόλη ν ανάβει σιγά σιγά.

"Μια πόλη που μάζεψε και έκλεισε αναμνήσεις ,πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις.8 ολάκερα χρόνια γεμάτα .Στάλες ονείρων, σημάδια και ευχές..." οι αράδες στο μερολόι.

Ημερολόγιο 2006 

Κι εγώ θα σ αγαπάω κάθε μέρα

Η μικρή είχε ήδη κάνει το μεγάλο βήμα της μετακόμισης, μερικές μέρες πριν, και το σπίτι ανέδινε μοναξιά και στιγμές.

 Στιγμές μαζί της. 

Γέλια, χαρά, τραγούδια, χοροπηδητά, ταινίες, τσακωμοί, μούτρα, άπλυτα μαχαιροπήρουνα, μαγειρέματα, αγκαλιές, έννοια, νοσοκομεία,μπαράκια, άνθρωποι, παρέες, τάβλι,βιβλία,ρούχα,σημειώσεις, πασιέντζες όνειρα όνειρα όνειρα όνειρα  και όλα πάλι ξανά κύκλος να δένει κάθε μέρα πιο πολύ.

Όλα αυτά και εκείνη δίπλα, παρούσα, μοίρασμα στα δύο.

Θυμάμαι.

Και ήρθαν όλα μαζί απόψε το σούρουπο, επισκέπτες λυπημένοι και απώλειες κενά.

Τις νοσταλγώ εκείνες τις μέρες.

 Τις λαχταράω. 

Μυρίζουν λεμόνι, γιασεμί και φρεσκάδα. 

Μυρίζουν βραδάκι καλοκαιριού στην Αθήνα.

Μυρίζουν βόλτες και ξεγνοιασιά.

Τις ώρες της επιστροφής στο σπίτι, πάντα οι μυρωδιές ήταν πιο έντονες.

Τίποτα δεν θ άλλαζα, στιγμή, δευτερόλεπτο.

Και μου ναι βαρύ και ασήκωτο το σημερινό.

Η απόλυτη προσαρμογή στο τότε το τώρα το πάντα.

Πώς τα κατάφερες πάλι και εναρμονίστηκες με το τοπίο;;;

Βαθύ, μεγάλο τεράστιο ευχαριστώ.

Στις 17 του Ιούνη της ίδιας χρονιάς ένας στίχος αφιέρωμα...

Πεθαίνει η μέρα κάθε νύχτα κι 

αναγεννιέται πάλι την αυγή.

Κι εσύ κοιμάσαι ανέμελα 

λουσμένος φως

φρέσκου πρωινού 

ντυμέενος μόνο 

με την ολονύκτια 

αγάπη μου

Ρένα Πετροπούλου - Κουντουρή