Εικόνες της Κυριακής

Έχω δυό ιστορίες- εικόνες απόψε απ την απογευματινή μας βόλτα που πριν λίγο τέλειωσε.

Στο λιμάνι, πριν στο λιόγερμα...

 

Την ώρα που γλύκαινε το χρώμα του ο ουρανός.

Την ώρα που έπαιζαν τα σύννεφα, πριν τυλιχτούν στο σκοτάδι.

Την ώρα που έλεγα στον Παναγιώτη ,να αφουγκραστεί τον βουβό αχό της ήρεμης απόψε θάλασσας,

 στην προβλήτα.

Ένας άντρας μοναχική φιγούρα στην άκρη του μώλου.

Μια μπύρα δίπλα του ,

ένα βιβλίο στα χέρια,

 και θαρρείς πως κάτι του έλειπε,

για να γεμίσει η εικόνα.

Απουσία, απώλεια, μεγάλη έλλειψη

Θαρρείς και του έλειπε κάτι απ το πλευρό του.

Με γέμισε μοναξιά η εικόνα του.

Ένα κενό.

Μέχρι που άνοιξα το βλέμμα μου

 Στην απέναντι μεριά του λιμανιού, ένα απίστευτο ιστιοφόρο...

Από εκείνα που αγαπώ.

Από εκείνα που ονειρευόμουνα κάποτε να αποκτήσω...

Και επιτόπου πήγαμε απέναντι...

Για να το δούμε από κοντά.

 

 

Και μάλλον ήταν καλύτερο απ όσο φαντάστηκα.

Μεγάλο ξύλινο, παλιό,ονειρεμένο.

Ένα ιστιοφόρο...

Και αμέσως η μοναξιά και το κενό που μου χε αφήσει η απέναντι μεριά του λιμανιού

έγιναν ελπίδα και ταξίδι.

Για τα πιο μακρυνά μέρη

δυό σκέψεις δρόμος...

Καλό βράδυ...

 

Και το τραγούδι της ημέρας...

 

Φοβάμαι - Μπλε

 

Μέσα στα μαλλιά σου πετάω
τις στιγμές μου μεθάω
σ’ αγαπώ και φεύγω.
Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω
ένα στίχο σκοτώνω πάρε με μαζί σου,
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά...

Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω.
Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω.

Σβήνω, το όνομα σου και σβήνω
την ψυχή μου αφήνω
σε φιλιά που καίνε.
Κοίτα πόσο έχω αλλάξει,
σαν Θεός έχω στάξει, Κυριακή ο χρόνος.
Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά...

Φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
μην ακούς τι λέω.
Φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι
μην ακούς τι λέω.