Μαρινάδα

 

Μέρες έχω να σου γράψω...

Ν αφήσω μια πνοή στα μάτια σου που τρεμοπαίζουν κάθε χάραμα και κάθε σούρουπο στα χρώματα της θάλασσας τούτης.

Να δοκιμάσω λίγο απ τη μαρινάδα που ντύνεις το κορμί σου για δυο τρεις ώρες, τις Κυριακές και τις ρακές που δοκιμάζεις  σε ψηλό ποτήρι.

Να προσπαθήσω να λουστώ τις λέξεις, τα λόγια που είναι λίγα, και τους λόγους που θεριεύουν.

Απ το δικό μου γιατί, μέχρι το δικό σου πόσο.

Να μπω μεσα σ ένα φιλμ φανταστικού, μιας και η αλήθεια τρομάζει, τρομοκρατεί τρελαίνει.

Να παραδόσω αισθήσεις και άμυνες σε μια στριμωγμένη αγκαλιά.

Δεξιά η καρδιά, αριστερά η θλίψη.

Τιμόνι.

Χιλιοστα απόστασης.

Να σου αφήσω μια πόρτα να μπεις να χω συντροφιά στο παιχνίδι.

Κρυμμένοι θησαυροί με νάρκες.

Ακόμα δεν κουράστηκες να ψάχνεις;;

Να μου αφήσεις ένα ανοιχτό ακουστικό, για να τρυπώσω.

Να γνωρίσω.

Έλα να χτίσουμε ένα κάστρο.

Σαθρό, χωρίς θεμέλια, δίχως δύναμη , που να σκορπίσει μ ένα φύσημα τ ανέμου.

Όχι του Λίβα, του άλλου ανέμου, της λογικής και της αλήθειας.

Και η θάλασσα στη σκάλα.

Και συ να καθαρίζεις λαχτάρες στην ακροθαλασσιά.

Και τα παιδιά να κατεβαίνουν.

Και αγκαλιές.

Χρόνος που λείπει.

Σκέψεις που πνίγουν.

Φόβοι που προσγειώνουν.

Μέλλον που εξαγριώνει και μένει κενό.

Χέρια να ταξιδεύουν πλευρικά.

Θέα να αλλάζει, να μεγαλώνει και να γνωρίζει

Τα μέρη ν αλλάζουν κάθε φορά.

Να βαφτίζονται, να παίρνουν μορφή.

Παράπονα πνιγμένα σε στεναγμούς.

Κορμιά κουμπωμένα στη μοίρα.

Πόρτες ξεκλείδωτες και ξέρεις.

Ανάγνωση που επιτρέπω και μπορείς.

Και κει στο έβγα τους τέρατα θηρία.

Πάλι θα μείνει ο χρόνος να φουσκώσει τα νερά, να ξεβράσει τα σκουπίδια, τα ερμητικά κλεισμένα στρείδια, τα παράπονα και τους λυγμούς που θα μαζέψεις ένα προς ένα

για ν αφήσεις την άμμο χρυσή, πεντακάθαρη,

 μα θα ψάξεις τα βράχια, στα πλευρά για να βουλιάξεις

με κείνη τη σιγουράδα, τη δύναμη, τη σταθερότητα, την περηφάνια,

που θα πνίξουν θυμό παράπονα γκρίνια λυγμούς

και θα μείνει καθαρή, διάφανη, νέτη, απόλυτη ήρεμη απλή

μόνη

Έυτυχία - Νίκη.

Αναβρύζουν ή καταλαγιάζουν;;

 

 

 

Να με προσέχεις - Πορτοκάλογλου

 

Έλα κοντά μην κάνεις πίσω
το χέρι κράτα μου στα σκοτεινά

Έλα κοντά να σου μιλήσω
γι’ αυτά που μέσα δε χωράνε πια

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά, έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις

Έλα κοντά το κόσμο κρύψε
τον κόσμο αυτό που μου ζητά πολλά

Έλα κοντά μια σπίθα ρίξε
να βγει απ’την στάχτη μου ξανά φωτιά

Να με προσέχεις
γιατί έχω πέσει χαμηλά, έχω πέσει χαμηλά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις
μέχρι να σηκωθώ ξανά
λίγο ακόμα μοναχά
μάτια μου γλυκά να με αντέχεις
να με προσέχεις