.
Το παράπονο
Βαριά βραχιόλια οι λύπες
πώς μ' αγαπάς δεν είπες
το 'χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
κι ας πέθανε το σώμα μου
Δεν θέλω, φως μου, κόσμο
στα χείλη μου έχω δυόσμο
το 'χω παράπονο, πάρε μου, ζήτα μου
της λησμονιάς σαΐτα μου
Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
του φεγγαριού τη λάμα
πάρ' τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου
Η ξενιτιά
Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές
ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες μυρτιές
Την καρδιά μου, αχ, φωτιά μου όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η Γη
Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
αητών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές
Την καρδιά μου, αχ, φωτιά μου όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η Γη
Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
με ποιο κρασί μεθάει τα μάτια του πες
Την καρδιά μου, αχ, φωτιά μου όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η Γη
Βαριά βραχιόλια οι λύπες
πώς μ' αγαπάς δεν είπες
το 'χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
κι ας πέθανε το σώμα μου
Δεν θέλω, φως μου, κόσμο
στα χείλη μου έχω δυόσμο
το 'χω παράπονο, πάρε μου, ζήτα μου
της λησμονιάς σαΐτα μου
Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
του φεγγαριού τη λάμα
πάρ' τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου
Η ξενιτιά
Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές
ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες μυρτιές
Την καρδιά μου, αχ, φωτιά μου όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η Γη
Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
αητών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές
Την καρδιά μου, αχ, φωτιά μου όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η Γη
Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
με ποιο κρασί μεθάει τα μάτια του πες
Την καρδιά μου, αχ, φωτιά μου όποιος δει
να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η Γη
Νύχτα καλοκαίρι και ήχοι.
Βεράντα και η θάλασσα αστραφτοβολάει στην όψη του ολόγιομου φεγγαριού.
Σαν πρόσωπο στην γέμιση του.
Εικόνα και παράπονο.
Τις στιγμές που τα μάτια γερνάνε.
Γυρνάνε προς τα κάτω.
Κλείνουν.
Εικόνες ταξίδια.
Σιωπηρά.
Άηχα.
Φουσκώνουν μέσα μου και ουρλιάζουν.
Σαν τη θάλασσα χτες βράδυ, που ξαφνικά ταράχτηκε
και σήκωσε το πιο ψηλό της κύμα,
για να μείνει μόνη με το φεγγάρι.
Ή μόνη με τον αγέρα να την ανταριάζει.
Μάτια κλειστά και μια ιστορία απ το στόμα της γιαγιάς,
να με παρασέρνει.
Να λέει για πόλεις μακρυνές, άλλες χώρες.
Γιαλιά παρατημένα σ ένα βιβλίο και η νοσταλγία όλου του κόσμου να χωράει σε δυό φύλλα.
Τόσα ταξίδια κρυμμένη σε μια τσέπη πουκάμισου..
Τόσες εικόνες, με ένα χτύπο καρδιάς, τραγούδι.
Αλλάζει η ματιά, αλλάζουν τα λόγια, αλλάζουν οι σκέψεις.
Και οι φόβοι.
Μα απόψε, παραμονή του πεντάμηνου, θέλω μόνο μια μπύρα πικρή. και παφλασμούς στη σκάλα.
Στο πέτρινο σπίτι.
Ακριβώς απέναντι απ τ όνειρο
full moon
full thoughts
full
Όλα στο φουλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου