Στιχάκια των δρόμων

Και άλλα στιχάκια των δρόμων, των τοίχων, που κάνουν δεκάδες μάτια, καθημερινά, να τσακίζουν, να λυγίζουν, να γεμίζουν, να αδιαφορούν.

Εκεί που θα πρεπε να ναι η ποίηση , η μόνη ποίηση,

στους δρόμους,

στα μάτια του κόσμου,

 στα χείλη των ανθρώπων.

Αφηρημένα πήγα και γω απόψε βόλτα,

 σε τούτους τους τοίχους,

 που πέτυχα μέσα στην εικονική γειτονιά ,

αεκεί κατά  το απόγευμα όταν σουρούπωνε,

 την ώρα που άρχισε να φυσάει Άγέρας -χάδι απ τ ανοιχτά παράθυρα του αυτοκινήτου

 να ξεσηκώνει ψυχές ματιές σώματα αισθήσεις.

Θαρρείς και ακροδάχτυλα σχεδίαζαν χάρτες στο δέρμα...

Είχα στα μάτια όλο το παράπονο του κόσμου, σε κράταγα σφιχτά απ το χέρι μην χαθώ και

μάζευα την ποίηση του δρόμου, του τοίχου του δάσους της παιδικής χαράς και του σχολειού.

Δικό μου το σπαθί, δικό μου και το αίμα....

Καλό βράδυ.

 

Εγώ μεγάλωνα για σένα- Νατάσα Μποφίλιου

 

Εγώ μεγάλωνα για σένα
και μάλωνα για σένα στους δρόμους
με τα υπόλοιπα παιδιά
τα βράδια ίδρωνα για σένα
και στον ύπνο μου για σένα
τολμηρά είχα κρυμμένα μυστικά

Μετά ωρίμαζα για σένα
και σκάρωνα θλιμμένα στιχάκια
που δεν τα διάβαζε κανείς
ετοιμαζόμουνα για σένα
και δεν άκουγα κανένα
που μου λεγε πως ίσως δεν φανείς

Και περάσαν οι ζωές μας
δεν βρεθήκαμε ποτέ μας
και τη θέση την παίρνουνε σκιές
μ' αγαπάνε με φροντίζουν
κάπου κάπου σε θυμίζουν
κι εσύ έρχεσαι και φεύγεις όταν θες

Κι έτσι ζω μόνο για σένα
ετοιμάζομαι για σένα
ερωτεύομαι για σένα
περιμένοντας εσένα

Για σένα ήμουν και γινόμουν
το κάλο και το κακό μου
και δεν είχα μόνον έναν εαυτό
για σένα άλλαζα σαν φύλλα
τη χαρά και τη μαυρίλα
και το σπίτι μου είχα πάντα ανοιχτό

Για σένα τράβαγα πιστόλι
κι από φόβο μ' είχαν όλοι
και δεν άντεχα στο πλάι μου ψυχή
φανταζόμουνα εσένα σε νοήματα κρυμμένα
και ήταν μόνο μια καινούρια σου εκδοχή

Ρεμπέτικο

Είναι απ τις αγαπημένες μου ταινίες.

Βαριά, δυνατή, διαφορετική, ανεξάρτητη, γεμάτη τραγούδι και πόνο.

Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη

Με τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου.

"Το αδέσποτο τραγούδι των παρανόμων των περιπλανώμενων των εξεγερμένων των περιθωριακών Ελλήνων"

Ψηφίστηκε το 2000 σαν η καλύτερη ελληνική ταινία στο imdb όπου βαθμολογείται με 7,6.

Το αγαπώ για όλες τις θύμησες που μου φέρνει στο νου, απ την πρώτη φορά που το είδα μέχρι την κάθε φορά που κάθομαι να το ξαναδώ.

Ήρθε στο νου μου την περασμένη κουβέντα μέσα από μια κουβέντα για το ρεμπέτικο τραγούδι, την φιλοσοφία των ρεμπετών και το πόσο συνυφασμένο με την ιστορία της Ελλάδας είναι.

Ιστορία συναίσθημα και τραγούδι.

Με πιο πολύ αγάπη σ αυτό το τραγούδι.

Καίγομαι - Σωτηρία Λεονάρδου

 

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου δωκες
να σου την κάμω γέλιο

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Μα συ βαθιά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να σαι

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

 

Σήμερα είναι μέρα για Ρεμπέτικο ξανά.

The Great Gatsby

 

 

Ο υπέροχος Γκάτσμπυ

 

O Nick Carraway (Tobey Maguire), ένας πρώην χρηματιστής που, απομονωμένος από τον κόσμο στο σανατόριο που βρίσκεται, αφηγείται στο γιατρό του την ιστορία του πιο παράξενου καλοκαιριού που έζησε ποτέ. Ήταν το 1925, στην Νέα Υόρκη, όταν αφέθηκε στη φρενίτιδα του αμερικανικού ονείρου, συντροφιά με την ξαδέλφη του, Daisy (Carey Mulligan), και τον παλιό του συμφοιτητή και σύζυγό της, Tom Buchanann (Joel Edgerton). Η κοσμοθεωρία του, όμως, έμελε να αλλάξει όταν συνάντησε τον πιο μυστηριώδη άνθρωπο που είχε γνωρίσει, τον διάσημο πολυεκατομμυριούχο Jay Gatsby (Leonardo Di Caprio).Το "Great Gatsby" του F. Scott Fitzgerald ανήκει στα πλέον κλασικά έργα τόσο της αμερικανικής, όσο και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τέσσερις ταινίες, μια όπερα, τρία θεατρικά έργα, επηρέασε παρά πολλούς καλλιτέχνες και αναφέρεται συχνότατα στη ποπ κουλτούρα, ενώ διδάσκεται και στα αμερικανικά σχολεία. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Baz Luhrmann («Romeo + Juliet», «Moulin Rouge») προσεγγίζει εκ νέου την ιστορία, προσθαφαιρώντας στοιχειά των ηρώων με διακριτικό τρόπο, ώστε να δώσει μια ονειρική χροιά και να τονίσει τους συμβολισμούς του έργου. Έτσι συνθέτει ένα σύγχρονο οπτικοακουστικό παραμύθι, που ακροβατεί στους προβληματισμούς τόσο του ιδίου όσο και του Fitzgerald. Οι ήρωες, προσωποποιήσεις φιλοσοφικών αναζητήσεων, έχουν βάθος που αποδίδεται με εξαιρετική μαεστρία. Ο Gatsby συμβολίζει την απόλυτη αφοσίωση, τη πίστη και την ασταμάτητη αισιοδοξία ενός ανθρώπου απόλυτα συγκεντρωμένου σε ένα όνειρο. Είναι η ενσάρκωση της Ιδέας του αληθινού έρωτα που ναι μεν αγγίζει τα όρια της ψύχωσης, όπως κάθε τι ρομαντικό, αλλά είναι καθάριος χωρίς ίχνος αμφισβήτησης. Ο Buckanan και η Daisy αντιπροσωπεύουν τις συνηθέστερες εκφάνσεις της σύγχρονης ανθρώπινης φύσης. Ο ένας, εγωιστικά απλοϊκός, έρμαιο των επιθυμιών του και η άλλη αδύναμη και αναποφάσιστη υπογραμμίζει την κατασταλτική ισχύ της πειθήνιας αδράνειας. Η αντίθεση Gatsby και Buckanan έχει και κοινωνιολογικές προεκτάσεις, φυσικά, καθώς ο πρώτος αντιπροσωπεύει την απόλυτη κοινωνική αναρρίχηση ενώ ο δεύτερος τη παγιωμένη οικογενειοκρατία. Ο ένας είναι η μοντέρνα τάση, το σύμβολο της καπιταλιστικής δυνητικότητας και ενσαρκώνει το "θέλω" και το "γίνομαι". Ο άλλος είναι η κούφια ισχύ της παραδοσιακής δύναμης που με την αυθεντία της "φύσης" καταπατά το καινούριο. Ενσαρκώνει το "έχω" και το "γεννιέμαι". Η κενότητα των υλικών και των σύγχρονων ανθρώπων, η έλλειψη αφοσίωσης και η φθορά του εφήμερου στοιχειώνουν το Fritzgerald σαν σύγχρονοι δαίμονες της Νέας Υόρκης του 1920 που στα μάτια του Luhrmann είναι βασανιστικά όμοια με τους δαίμονες του τώρα. Έτσι με όπλο τη μουσική προσπαθεί να καταδείξει αυτή την ομοιότητα κάνοντας τις εικόνες του χτες, προοικονομίες του σήμερα. To "Rhapsody in Βlue" του George Gershwin, σύνθεση του 1924, η Lanna del Ray η Alicia Keys και άλλα ονόματα του τότε και του τώρα μπαίνουν στη μηχανή του χρόνου και ανακατεύονται μεταξύ τους με τρόπο απροσδόκητα αρμονικό. Ευφυέστατη επιλογή των πρωταγωνιστών, καθώς η γνωστή αδερφική φιλία του Di Caprio και του Maguire λειτουργεί διαφημιστικά, ενώ αναδεικνύει με φυσικότητα τη σχέση Gatsby - Carraway. Η υποκριτική τους ικανότητα είναι ήδη γνωστή και οι ερμηνείες του υπόλοιπου cast δεν θέτουν θέμα ενστάσεων. Δεν θα κρύψω πως στην αρχή οι μεταμοντέρνες πινελιές και οι προσθήκες προβληματίζουν, αλλά ο φόβος σύντομα υποχωρεί, χάρη στο ριψοκίνδυνο, μα επιβλητικά άρτιο δέσιμο εικόνας και ήχου, αλλά και της πιστότητας στα νοήματα και τους χαρακτήρες. Θα ήταν κουραστική, εξάλλου, άλλη μια κατά λέξη μεταφορά του βιβλίου. Αυτό όμως αφορά καθαρά στην προσωπική ανεκτικότητα του θεατή. Από την άλλη, τα μεγάλα αποφθέγματα διατηρηθήκαν αυτούσια και αυτό είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Το «Great Gatsby» είναι αδιαμφισβήτητα μια υπέροχη ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με το κλασικό αριστούργημα όσοι (παραδόξως) δεν το γνωρίζουν

Και το soundtrack

 

Over the love  - Florence and the machine

 

Ever since I was a child
I've turned it over in my mind
I sang by the piano
Tore my yellow dress and
Cried and cried and cried

And I don't want to see what I've seen
To undo what has been done
Turn off all the lights
Let the morning come, come

Now there's green light in my eyes
And my lover on my mind
And I sing from the piano
Tear my yellow dress and
Cry and cry and cry
Over the love of you

On this champagne-drunken home
Against the current of gold
Everybody see I love him
'Cause it's the feeling that you get
When the afternoon is set
On the bridge into the city

I don't want to see what I've seen
To undo what has been done
Turn off all the lights
Let the morning come

There's green light in my eyes
And my lover on my mind
And I sing from the piano
Tear my yellow dress and
Cry and cry and cry

'Cause your're a hard soul to save
With an ocean in the way
But I'll get around it
'Cause your’re a hard soul to save
With an ocean in the way
But I'll get around it

Now there's green light in my eyes
And my lover on my mind
And I sing from the piano
Tear my yellow dress and
Cry and cry and cry
Over the love of you

Cry and cry and cry
Over the love of you
(I can see the green light
I can see it in your eyes)
Cry and cry and cry
Over the love of you

I can see the green light
I can see it in your eyes

 

Με καθήλωσε, μου διωξε τη νύστα αν και ήταν νυχτερινή η προβολή,

μ άρεσε.

Σκηνοθεσία, ρόλοι, μουσική, εικόνες, όλα.

Ταξίδι στη Δύση

Καλημέρα

Μπιθικώτσης

 Οι Βεργούλες - Γρηγόρης Μπιθικώτσης

 

Τα δυο σου χέρια πήρανε
βεργούλες και με δείρανε

Με κάψαν τα φρυδάκια σου
και τα γλυκά ματάκια σου

Έλα μαζί μικρούλα μου
να γειάνεις την καρδούλα μου

Παλάτια θα σου χτίσω εγώ
να σ’ έχω μέσα Μαριγώ

(Στη δεύτερη εκτέλεση οι στίχοι είναι:)

Τα δυο σου χέρια πήρανε
βεργούλες και με δείρανε
και τη χαρά μου πήρανε

Τα χέρια σου με κάψανε
που άλλον αγκαλιάσανε
και δε με λογαριάσανε

Μ’ αυτά τα χέρια σου τα δυο
σκάψε τη γης βαθιά να μπω
να μη σε βλέπω και πονώ

Δραπετσώνα- Γρηγόρης Μπιθικώτσης

 

Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Κι’ όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

 

 

Αητός χωρίς φτερά- Μπιθικώτσης

 

Σαν τον αετό είχα φτερά ώ ώ ώ
και πέταγα
και πέταγα πολύ ψηλά
μα ένα χέρι λατρεμένο
ένα χέρι λατρευτό
μου τα κόβει τα φτερά μου
για να μη ψηλά πετώ

Είμ’ αετός χωρίς φτερά
χωρίς αγάπη και χαρά
χωρίς αγάπη και χαρά
είμ’ αετός χωρίς φτερά

Το χέρι αυτό το λατρευτό ώ ώ ώ
μες στη ζωή
μες στη ζωή θα τ’ αγαπώ
ό,τι και να μου ’χει κάνει
όλα του τα συγχωρώ
με φτερούγες τσακισμένες
πάντα εγώ θα τ’ αγαπώ

 

 

Η διάθεση απόψε είναι βαριά.

Αποπνικτικό τ απόγευμα, και ας έρχεται απ τα δυτικά (ακριβώς)

που και που καμιά ανάσα Αγέρα.

3 μετράω ως τώρα.

Μπιθικώτσης για αρχή.

Τρία τραγούδια μάλλον τα πιο αγαπημένα του απ τα λαικά.

Στο πρώτο, η διάθεση είναι να γονατίσω για να χτυπήσω παλάμάκια,

 σ όποιον μπορεί να το χορέψει.

Σ όποιον βαστάει το βάρος του.

Στο δεύτερο,

 σαν κάθε φορά που το ακούω,

 θα χόρευε η ψυχή μου με τα μάτια κλειστά.

Με μια ανάσα και πολύ πόνο.

Αλλά ο μεγάλος στεναγμός θα βγαινε στο τρίτο.

Το βαρύ.

Που περιγράφει διάθεση και κουράγιο.

Αντοχές και πλακώματα.

Χωρίς φτερά.

Άντε να δούμε πού θα μας καταλήξει η νυχτιά απόψε.



Διακοπή

 

 

Χτες βράδυ και ενώ είχε μπει πρόγραμμα για τον Μεγάλο Γκάτσμπυ σε θερινό,

εκεί κατά τις 10 έκλεισαν τα φώτα.

Διακοπή ρεύματος.

Κάηκε ένας μετασχηματιστής,

μάθαμε αργότερα και βυθίστηκαν όλα τα Μεσόγεια στις σκέψεις και την Αστροφεγγιά.

Φώτισε ο ουρανός.

Πλημμύρα τ αστέρια.

Ξεχύθηκαν στους δρόμους

Μαζί και οι  άνθρωποι που είχαν βγει βόλτα στο φως τους

Ήρεμα, χαμηλόφωνα και απλά.

Κάπου πιο εκεί μια συναυλία.

Στο τέλος της, αλλά ίσα που πρόλαβα ν ακούσωδυο τρία τραγούδια.

Δυο τρία ταξίδια.

 

 

Και λίγο μετά πριν έρθει το φως,

  Ο ήχος των κυμάτων και

 

  Η συντροφιά της θάλασσας.

 

Το τραγούδι

 

Φεγγάρι μάγια μου κανες

 

Φεγγάρι μάγια μου ‘κανες
και περπατώ στα ξένα
είναι το σπίτι ορφανό
αβάσταχτο το δειλινό
και τα βουνά κλαμένα
Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
ένα χελιδονάκι,
να πάει να χτίσει τη φωλιά
στου κήπου την κορομηλιά
δίπλα στο μπαλκονάκι,
στείλε ουρανέ μου ένα πουλί
να πάει στη μάνα υπομονή

Να πάει στη μάνα υπομονή
δεμένη στο μαντίλι
προικιά στην αδερφούλα μου
και στη γειτονοπούλα μου
γλυκό φιλί στα χείλη



Καλημέρα!

 

Γιατρειά

 Χτες βράδυ κατά τις δύο ξύπνησα απ΄εφιάλτη βαρύ.

Γερό.

Ο εφιάλτης μιας ζέστης που μου πλάκωνε το στήθος,

 θαρρείς και ήταν σπίτι πέτρινο  ερειπωμένο, δίπλα στη θάλασσα.

Με βάρυνε το μέρος, μ έσκιαξε η εικόνα.

 

 Ήταν η όψη του αλλιώτικη, βαριά, γερασμένη, αφημένη.

Έσερνε στα κεραμίδια του αιώνες βροχής και αγέρα,

 να λυσσομανάει απ τη θάλασσα.

Τα παραθύρια του ξύλινα, είχαν φαγωθεί απ την αλμύρα.

Και ότι άλλοτε δέσποζε κυρίαρχο λαμπερό και ονειρεμένο,

 σάπιζε μεσα στη μοναξιά μιας απέραντης σιγής.

 

Άδειο, ούτε παιδικές φωνές ούτε χνώτα στα τζάμια.

Δεν γέμισε ποτές.

Σκυθρωπό και άψυχο.

Άχρωμο, δίχως μυρωδιές και μπαχάρια στην κουζίνα.

Με μια πίκρα ενός ονείρου που ποτέ δεν έφτασε να πληρωθεί.

Θηρία και στοιχειά, στιλέτα και σφαίρες

το βύθιζαν στη θλίψη μιας χειμωνιάτικης σιωπής.

 Απελπισμένη έψαχνα νερό, ποτό, τσιγάρο, ηρεμία, ν αλλάξει τη πίκρα

ενός ερμητικά κλεισμένου στόματος.

Ποτέ δεν τ άντεξα να φέρω τα όνειρα στην προβλήτα

 και να τους δώσω το χέρι να μ ακολουθήσουν στη στεριά.

Να πορευτούν δίπλα μου ή μπροστά από εμένα.

Καραβοκύρης δεν υπήρξα ποτέ.

Ούτε καπετάνισσα.

Όλη η νύχτα χτες, γέμισε μ ανθρώπους βαρίδια.

Γέμισε μ όστρακα δολώματα, πεταμένα και άχρηστα.

Χρόνια κλεισμένα όστρακα ποτισαν δηλητήρια.

Τί τα θες;;

 

Το πρωί όλα είχαν χωθεί βαθειά στη γέμιση του μαξιλαριού.

Την θάλασσα είδα και αφέθηκα στην αγκαλιά ενός καλοκαιριού, αυτού του καλοκαιριού

του φετινού, τόσο δυνατού και γεμάτου

δικού μου.

Μοναδικού μου.

 Ήλιος

 Ένας κλέφτης

 Και η Θάλασσα.

Αιώνια γιατρειά.

Μου.

 

Οι φωτό είναι ΟΛΕΣ απ το νησί.

 



Ετοιμάσου

 

Είσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θελω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
... Πως δε θα χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσαφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ'αμπάρι μας με ονειρα.
Να χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας ανοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ' άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;

...Αλκυόνη Παπαδάκη

Τα μάτια σου

 

Τα μάτια σου - Παπακωνσταντίνου

 

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν
μ ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν
αχ τα μάτια σου...
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούν
αχ τα μάτια σου...

Μάτια παραπονεμένα
μάτια που είσαστε για μένα
θάλασσες υπομονής
με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής

 

Ένα απ τα πιο δυνατά τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας,

ένα απ τα πιο αγαπημένα μου.

Όχι γιατί μιλάει για τα μάτια και τα μάτια είναι οι καθρέφτες της ψυχής ,

και οι υπόλοιπες γνωστές μπουρδολογίες.

Για κείνα τα μάτια που δεν χρειάζονται να καθρεφτίσουν

ψυχές ή αισθήματα,

 μα είναι ένας απέραντος κόσμος από μόνα τους,

 που πότε γελάνε

πότε κλαίνε,

πότε φανερώνονται, πότε κρύβονται,

πότε κατεβάζουν στόρια και γρίλλιες,

πότε αστράφτουν καταιγίδες και βροχες,

πότε μένουν ξάστερα και χαλαρά

πότε αγριεύουν και πότε στάζουν γλύκα,

μα πάντα,

πάντα

πάντοτε

μπορούν και μιλάνε μόνα τους.

Και χαρά σε κείνους που μπορούν να διαβάσουν τί λένε στις αράδες τους.

Και σίγουρα, δεν υπάρχει άλλο τραγούδι στην ελληνική δισκογραφία που

να μιλάει καλύτερα γι αυτό.

 

Του φεγγαριού

Kαι με αφορμη τις παραπάνω φωτογραφίες, και συγκεκριμένα αυτή

 

ήρθε στο μυαλό μου ένα τραγούδι που είχα χρόνια ν ακούσω

 

 

Του φεγγαριού - Γιάννης Νικολάου , Κώστας Χρονάκης

 

Δεν το μπορείς του φεγγαριού
να βρεις ένα ψεγάδι
γιατί σκορπά την ομορφιά
στην πλάση κάθε βράδυ

Ζηλεύγω του, του φεγγαριού
που πάντα σεργιανίζει
γιατί θωρεί την π’ αγαπώ
τη νύχτα σαν πορίζει

Σαν θα περνάς την πόρτα τζη
φεγγάρι μου σταμάτα
χαιρέτα μου την, κι ύστερα
συνέχισε τη στράτα
χαιρέτα μου τη, κι ύστερα
συνέχισε τη στράτα.

Ήλιε μου παραγγέλνω σου
να γοργοβασιλέψεις
μην, το φεγγάρι, δεις αυγή
γιατί δα ντου ζηλέψεις

Φεγγάρι μου ουρανόστρατο
χαμήλωσε μια στάξη
να φέγγει, η αγάπη μου
στο σπίτι τζη να φτάξει.

Σαν θα περνάς την πόρτα τζη
φεγγάρι μου θυμήσου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου.

Σαν θα περνάς την πόρτα τζη
φεγγάρι μου θυμήσου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου.

 

Επειδή το φεγγάρι, μπορεί και ταξιδεύει, εποπτεύει, συντροφεύει,

ακούει φωτίζει και ξεδιαλύνει.

Καλό βράδυ

Ταξίδια

Ο Δημήτρης Φωτίου ,

είναι Μυτιληνιός φωτογράφος .

Τη δουλειά του τη γνώρισα μέσω facebook από μερικές αναδημοσιεύσεις φίλων.

Ωστόσο είμαι εντυπωσιασμένη με τη δουλειά του.

Κάθε φωτογραφία και στιγμιαίο ταξίδι στο νησί.

 

 

Ένας ακόμα άνθρωπος που αγαπάει αυτό που κάνει, το κάνει με μεράκι

και αυτό απεικονίζεται σε κάθε του φωτογραφία-τέχνη.

Καλησπέρα είπαμε;;;

Ρίζες και φτερά ...

 

 

Πέρυσι περάσαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι τραγουδώντας το δυνατά κάθε που μπαίναμε στο αυτοκίνητο για μπάνιο ή βόλτα.

Πέρυσι το καλοκαίρι ήταν μαγικό.

Με διακοπές δυόμιση μηνών στο χωριό.

Εγώ, η μικρή και ο Παναής μου.

Φέτος τα πράγματα πολύ χλωμά για οτιδήποτε,

και έτσι ο

μικρούλης Ήλιος μου έφυγε σήμερα μόνος του για το νησί.

Μόνος του, μετά από 6 χρόνια δίχως μια μέρα χώρια....

Και είναι η δεύτερη φορά που τον βλέπω να προχωράει μπροστά,

 σίγουρο και σταθερό,

 δίχως να ρίχνει ματιά πίσω.

Η πρώτη ήταν η πρώτη του μέρα στο προνήπιο.

Και η δεύτερη απόψε.

Ίσως επειδή ξέρει πως θα περάσει καλά στο νησί.

Ε εντάξει, θα συνέλθω και γω...

Δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο να στέλνεις τον Ήλιο

που φωτίζει τις μέρες σου,

 απέναντι, μίλια μακρυά...

Ουφ, παραείμαι μελό απόψε

Είπαμε, οι γονείς οφείλουν να δίνουν δυό πράγματα στα παιδιά τους.

Ρίζες και Φτερά.

Και ο Παναγιώτης μου απόψε πήγε να βρει και τα δυό στο ίδιο σημείο...

Καλό βράδυ...

Και το τραγούδι δυνατά....

 

Μόνο ένα γειά

 

 

Μόνο ένα γειά - Δήμητρα Γαλάνη

 

Μην γράφεις τίποτα βαρύ
τίποτα που να εξηγεί
τίποτα να΄ναι πιο μεγάλο
κι΄απ΄τους δυο μας
Γράψε μια λέξη κι΄αστην
να κυλάει εντός μας
Γράψε ένα γειά
κι΄άσε να δείξει η ζωή

Να γράψεις μόνο ένα γειά
και να τ΄αφήσεις στο τραπέζι
κι όπως το φως του ήλιου θα παίζει
το γειά θα μοιάζει με καρδιά

Να γράψεις μόνο ένα γειά
και να τ΄αφήσεις στον καθρέπτη
κι΄οπως το δειλινό θα πέφτει
το γειά θα γίνεται φωτιά
το γειά θα γίνεται φωτιά

Μην γράφεις κάτι οριστικό
κάτι που να ναι βιαστικό
τίποτα που να κόβει
τις ζωές στα δύο
Άσε το σώμα να σηκώσει το αντίο
και φύγε αφήνοντας το μίσος μυστικό

Να γράψεις μόνο ένα γειά
και να τ΄αφήσεις στο τραπέζι
κι όπως το φως του ήλιου θα παίζει
το γειά θα μοιάζει με καρδιά

Να γράψεις μόνο ένα γειά
και να τ΄αφήσεις στον καθρέπτη
κι΄οπως το δειλινό θα πέφτει
το γειά θα γίνεται φωτιά
το γειά θα γίνεται φωτιά

 

Καινούριο, έχει αποκτήσει ήδη υπόσταση και εικόνα.

Αγαπημένο και σαν στίχος και σαν μουσική.

Καλό βράδυ...

Κορινθία

H χτεσινή βόλτα είχε απ όλα...

Πολύ από νομό Κορινθίας...

Ξυλόκαστρο, Τρίκαλα Λουτράκι...

Είχε πρώτη στάση στο Ξυλόκαστρο.

Παραλία.

Μεσημέρι.

 

 

 Με μια θάλασσα με τόσο έντονη τη μυρωδιά του Ιώδιου, ταξιδιάρικη, καθαρή.

Μοσχοβόλαγε.

 Άστραφτε στον ήλιο...

Ζήλεψα πάρα πολύ που δεν θα κάναμε μπάνιο.

Και ακριβώς κάτω απ τη προκυμαία αχινοί ευδιάκριτοι και πολλοί πάνω στα βράχια.

 Όμορφο το Ξυλόκαστρο

Καλοκαίρινό πλήρως.

 

 Και πήραμε το δρόμο για τα Τρίκαλα.

 

Άλλη εποχή εκεί.

Θαρρείς και μεταφερθήκαμε αμέσως στον Απρίλη.

Ψύχρα.

 

Με μια διαδρομή ταξίδι, γεμάτη μποστάνια, αμπέλια και πλατάνια, δίπλα σε ποτάμι, από παντου νερά τρεχούμενα, μια δίαδρομή που δεν είχα ξανακάνει και που φαντάζομαι το χειμώνα είναι ακόμα πιο όμορφη.

 

 

 Τελική κατάληξη στο Λουτράκι.

Για γλυκό.

Γλυκό έρωτα.

 

 

Και ένα ηλιοβασίλεμα φωτιά, ταξίδι, με λίγο από τσούξιμο σαν κάθε ηλιοβασίλεμα,

αλλά γλυκό τσούξιμο, σαν κάθετί κοινό.

Καλή Κυριακή να χουμε...