Τα μάτια σου

 

Τα μάτια σου - Παπακωνσταντίνου

 

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν
μ ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν
αχ τα μάτια σου...
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούν
αχ τα μάτια σου...

Μάτια παραπονεμένα
μάτια που είσαστε για μένα
θάλασσες υπομονής
με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής

 

Ένα απ τα πιο δυνατά τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας,

ένα απ τα πιο αγαπημένα μου.

Όχι γιατί μιλάει για τα μάτια και τα μάτια είναι οι καθρέφτες της ψυχής ,

και οι υπόλοιπες γνωστές μπουρδολογίες.

Για κείνα τα μάτια που δεν χρειάζονται να καθρεφτίσουν

ψυχές ή αισθήματα,

 μα είναι ένας απέραντος κόσμος από μόνα τους,

 που πότε γελάνε

πότε κλαίνε,

πότε φανερώνονται, πότε κρύβονται,

πότε κατεβάζουν στόρια και γρίλλιες,

πότε αστράφτουν καταιγίδες και βροχες,

πότε μένουν ξάστερα και χαλαρά

πότε αγριεύουν και πότε στάζουν γλύκα,

μα πάντα,

πάντα

πάντοτε

μπορούν και μιλάνε μόνα τους.

Και χαρά σε κείνους που μπορούν να διαβάσουν τί λένε στις αράδες τους.

Και σίγουρα, δεν υπάρχει άλλο τραγούδι στην ελληνική δισκογραφία που

να μιλάει καλύτερα γι αυτό.