Μεγάλη Τρίτη , Μανταμάδος

Μεγάλη βδομάδα στο χωριό.

Χτες, Μεγάλη Δευτέρα, αρχή της βδομάδας, πρωί στον Ταξιάρχη.

Γεμάτος ο ναός από πιστούς που ήρθαν από το διπλανό χωριό της Αγίας Παρασκευής με τα πόδια

για να τραγουδήσουν το τραγούδι της Παναγιάς στον ναό.

Είπα  και γω να μεταλάβω τα μικρά.

Και κυνηγώντας δυό πιτσιρίκια στην αυλή της εκκλησίας μέχρι να ρθει η ώρα της μετάληψης,

ανάμεσα σε γκρίνια, κλάμα και κυνηγητό,

είδα εικόνες και θυμήθηκα ιστορίες.

Ο πλάτανος στην πίσω αυλή του ναού.

"Η γιαγιά Δήμητρα μίλαγε συχνά για την κόρη του Ταξιάρχη.

Ένα βρέφος που άφησαν κάποτε στην πόρτα του Ταξιάρχη,  μεγάλωσε από έναν καλόγερο μέσα στο ναό.

 Έζησε εκεί.

Έφτιαχνε φυλαχτά και έδινε στον κόσμο.

Και αγιολούλουδα.

Η μορφή της γαλήνια, ήμερη σαν κόρη του Ταξιάρχη.

Περιστοιχισμένη από πολλές γάτες που είχε εκεί, και την αγιοσύνη της.

Στο χωριό την έλεγαν Αναστασέλ'. Αναστασία κατά κόσμο.

Τα βράδυα- έλεγε η γιαγιά- πήγαινε και χωνόταν κάτω απ τον πλάτανο,

 στο δωμάτιο του Ταξιάρχη.

 Εκεί που κάθε βράδυ χανόταν τα βήματα απ τα σιδερένια παπούτσια του Ταξιάρχη....

Ο ίδιος πλάτανος που κάθε χρόνο σφάζουν τον Ταύρο μετά από 15 μέρες στο πανηγύρι τ Αγιού.

 Την Κυριακη των Μυροφόρων."



Η γιαγιά κάθε χρόνο σχεδόν για 15 μέρες πήγαινε στον Ταξιάρχη.

Τάμα το είχανε τότε στο χωριό.,

Για το καλό.

Ένα ξημέρωμα, μέσα στον ύπνο της άκουσε μια πόρτα βαριά ν ανοίγει.

Βαρυά βήματα, σαν από σιδερένια παπούτσια αργά μέσα στην αυλή

μια ακόμα πόρτα και σιγή.

Μετά από λίγο η ίδια ανάποδη διαδικασία και ένα φτερούγισμα ψηλά στον ουρανό.

Ηταν ο Ταξιάρχης.

Σηκώθηκε σταυροκοπήθηκε και χαμήλωσε το κεφάλι.

Πάντα χαμηλωμένο ήταν το κεφάλι της γιαγιάς Δήμητρας.

Σαν να προσεύχοταν σκυμμένη.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τη θυμάμαι.

Την λαχταράω.

Στην κατάνυξη των ημερών, την πίστη της στα θεία,

την ταπεινότητα της,

στο θείο δράμα που βίωνε κάθε χρόνο μοναχικά

το δικό της δράμα που ζούσε καθημερινά.

Και φέτος που πρώτη χρονιά δεν ακούω τα μεγάφωνα να αντηχούν στο χωριό κάπως μου φαίνεται περίεργα.

Διαφορετικά.

Πολλά πράγματα από τότε...

Τα τσουρέκια που δεν πλάθουμε μαζί, που δεν πάμε όλες μαζί στο φούρνο για ψήσιμο.

Τότε δυό Δήμητρες και μια Κατερίνα.

Τώρα αντίστροφα.

 Πριν το ψήσιμο το πρωί

Και έτοιμες τυλιγμένες στο σελοφάν.

Σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, της Κασσιανής

με το τροπάριο τραγουδισμένο απ την χορωδία του χωριού στον Άη Βασίλη.