Η αγάπη του...

Σκατομέρα η σημερινή.Απ την αυγή της.Και ας μην φταίει τίποτα.Σου φταίνε όλα και όλοι.Μα πιο πολύ μου φταίω εγώ.Τί το θελα και σ άκουγα Βασίλη;Όσο περισσότερο σκέφτομαι τόσο περισσότερο χάνω.Χάνω εμένα,μέσα σε σκέψεις,σε ελπίδες και όνειρα που για ακόμα μια μέρα είναι προδωμένα και αφημένα στην άκρη.Μαραζωμένα.Λόγω Προτεραιοτήτων.Ωρες ώρες μου θυμίζω κάτι μαγαζιά.Κλειστό λόγω ανακαίνισης.Τριάντα χρόνια κλειστό.Τριάντα χρόνια προσπαθεί ν ανακαινιστεί.Ε εντάξει τα πρώτα δεκα εξαιρούνται..Τα υπόλοιπα όμως;Και δεν ωφλεί ούτε η επίθεση στα μικρόβια,ούτε η αγαπημένη μουσική,ούτε η σωρεία θεμάτων που αποθήκευσες στα πρόχειρα.Κάτι τέτοιες μέρες όλοι είναι κακοί σύμβουλοι.Μην και σε δουν υποτονικό μια μέρα,αρχίζουν οι βολές από παντού.Και οι ερωτήσεις.Οι βολές εντάξει αντιμετωπίζονται
Αλλά οι ερωτήσεις;
ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΣΗΜΕΡΑ.ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ.
Και κείνη η μάνα...Με το "έλα" που της λες στο τηλέφωνο κατευθείαν στ αυτιά σου το κλασσικό "τί έχεις;".Και άντε να απαντήσεις."Συνυπάρχω με τον εαυτό μου σ ένα σώμα!!"-αυτός ο λόγος είναι αρκετός ακόμα και για φούντο.
Μετά πας στα παιχνίδια του και παίζεις μαζί του.Και ένα ζευγάρι μάτια λες και σε πήραν μυρωδιά, βουλιάζουν μέσα στα δικά σου μάτια.Όσο πιο βαθιά γίνεται.
Και θα ορμήξει πάνω σου.
Για να περάσει τα χεράκια του γύρω απ το λαιμό σου,ν ανοίξει το στόμα και να σε φιλήσει .
Γιατί ξέρει.
Γιατί νιώθει.
Γιατί ακόμα δεν έμαθε ούτε τη λήθη,ούτε τον εγωισμό,ούτε να παίζει με συναισθήματα έμαθε.
Ξέρει μόνο αυτό που βλέπει,και βλέπει τη μαμά να μην είναι καλά.
Και θα κάνει τα πάντα μέχρι που η μαμά να βρεθεί να κυλιέται στο πάτωμα γαργαλώντας το και γελώντας μαζί του.
Γιατί εν τέλει αυτός είναι ο ορισμός της αγάπης.Αυτής που αφήσαμε οι περισσότεροι κάπου εκεί στα δέκα μας....