Δεν ξέρω από που έρχεσαι, δε μοιάζεις με κανένα μα πάντοτε περίμενα, με πίστη πως θα 'ρθεις μια θάλασσα περπάτησες, για μένα και για σένα τα κύματα ησύχασες, μαζί μου να ενωθείς
Δεν είσαι από 'δω, είσαι απ' άγνωστα μέρη σ' έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις και να μ' αγαπάς μια προσευχή, μια ευχή σ' ένα αστέρι που κανένας δε ξέρει, σ' έχει φέρει για να μ' αγαπάς
Τίποτα δε φοβάμαι πια, σφιχτά κλείνω τα μάτια σ' αφήνω να με οδηγείς σ' άγνωστα μονοπάτια εσύ 'σαι μόνο που μπορείς, να μπαίνεις στη σιωπή μου ν' ακούς την κάθε σκέψη μου, πριν να στην πει η φωνή μου
Δεν είσαι από 'δω, είσαι απ' άγνωστα μέρη σ' έχει στείλει ένα αστέρι να με νιώθεις και να μ' αγαπάς μια προσευχή, μια ευχή σ' ένα αστέρι που κανένας δε ξέρει, σ' έχει φέρει για να μ' αγαπάς
Κυριακή βράδυ σκοτεινό αργό μονότονο.
Περιμένωντας ένα αστέρι να ρθει για συντροφιά πέφτωντας,
Ταξίδια του νερού, της θλίψης, καταρτιών, του νου και των ματιών...
Ταξίδεψε μαζί μου στους πιο καθαρούς βυθούς.
Στους πιο μεγάλους σου βυθούς.
Έκεί που είτε καθαρίζεις είτε πνίγεσαι.
Και μην ξεχάσεις να δοκιμάσεις τη γεύση του χεριού μου στολισμένη με αχινούς...
Παίξε μαζί μου τα παιχνίδια των μαχαιριών.
Στιλέτα μα όποιο πάει βαθύτερα κερδίζει.
Όποιο στρίψει ευκολότερα νικάει
Σαν παιχνίδι.
Στο τέλος να γελάς.
Σαν στρίψεις είναι που θα γυρέψεις τοίχο ν ακουμπάς.
Να μην φαίνεσαι μονάχα.
Νικητής.
Τα βράδυα μην ξεχνας τα όνειρα.
Ν αντέχεις να κοιμάσαι στην αγκαλιά τους
Ή να μην κλείνεις ματιά.
Θυμάσαι;;
Μια σκέψη και ο ύπνος χάνονταν.
Τότες.
Και από εκεί.
Μακρυά.
Παίξε μετά στο παιχνίδι των λέξεων.
Του παράπονου, της γλύκας, της γκρίνιας,
της ζήλειας,
της αδυναμίας,
λίγο από νάζι,
λίγο από εκείνο του παιδιού
που ζητάει απεγνωσμένα δυνατά και μόνο αγκαλιά και χάδια.
Θα μπεις αναγκαστικά στο παιχνίδι της μέρας.
Του πρωινού.
Κάθε λογιώ.
Της βροχής σκυμμένος βιαστικός
'Η του καλοκαιριού της θάλασσας του μπλε και του σγουρού χαμόγελου.
Μετά του σούρουπου
Ή του τσιμέντου ή της θάλασσας
Της ρίζας ή του ταξιδιού.
Του γέλιου πάνω απ όλα.
Ή του τσιμπήματος.
Του μικρού
Που μοιάζει με παιχνίδι μα το δέρμα μελανιάζει από πόνο.
Και κάθε φορά που θα βγάζεις ένα κοχύλι,
θ ακούς ένα όμορφο τραγούδι δυνατά ,
θα ζωγραφίζεις κάτι στο χαρτί αφηρημένα και αφημένα,
θα γράφεις μια δυό λέξεις στην ψυχή σου
θα διαβάζεις αράδες ψυχές και μάτια,
θα βουτάς στη θάλασσα,
θα μυρίζεις κάτι που σε ταξιδεύει
ή θα γεύεσαι μια γεύση που σε πάει στη κουζίνα της γιαγιάς
θα ζείς για τούτο το παιχνίδι.
Και θα γυρίζεις πάντα εκεί.
Εδώ.
Παντού.
Και πάντα
Ή για πάντα.
Μην ξεχνάς.
Μέλισσες - φωτεινή Βελεσιώτου
Να σε μισήσω είν αργά αέρας με δροσολογά με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ, που δεν με θέλησες. Τινάζω το βασιλικό να σταματήσω το κακό σ είχανε δέσει μάγισσες μα πάλι εσύ με ράγισες.
Νυχτώνει, βγαίνω να σε βρω σα φεγγαράκι δυο μερώ κλειστά παραθυρόφυλλα να μ΄ αγαπάς, πώς το θελα.
Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές με τυραννούν οι ομορφιές οι ομορφιές οι φόνισσες κι εσύ που με λησμόνησες.
Αν κλάψω, μη με φοβηθείς την ένιωσα και πριν χαθείς μια πίκρα στο ροδόνερο γιατί μ αρνιόσουν τ όνειρο. Θα ρίχνω εκεί που περπατάς τον όρκο μας να τον πατάς κι ας με πονούν οι μέλισσες κι εσύ, που δεν με θέλησες
Ειδικά κάτι τέτοιες μέρες ασφυξίας καύσωνα και ζέσης.
Εν βρασμώ ψυχής.
Κάποιος να σβήσει τη φωτιά κάτω απ το καζάνι.
Εικόνες ταξίδια.
Σαν από μακρυά.
Και ο Άη Νικόλας στην άκρη να δίνει ελπίδα στους ναυτικούς .
Στους θαλασσοδαρμένους και τους αγαναχτισμένους.
Στην άκρη του βουνού, ψηλά.
Για όσους ψάχνουν ένα γαλανόλευκο σημάδι πίστης και θάρρους.
Να λυτρωθούν.
Όσο και όπως μπορούν.
Λόγια του σούρουπου
Ταξίδια του νου.
Ξέβρασμα ψυχής.
Καληνύχτα.
Το τραγούδι τ ανέμου χάρισμα
Φωτιά κι αρμύρα Στίχοι: Λίλυ Βαρίνου Μουσική: Γιώργος Καζαντζής
Φύσηξε νοτιάς και χάραξε γράμμα μυστικό πάνω στην έρημο που χρόνια ζω, πήγα σε σοφούς της ερημιάς μου 'δωσαν να πιω, έρωτας, είπανε, μοίρα, στοιχειό.
Κι ήρθες στην έρημο φωτιά κι αρμύρα κι από τα χέρια σου παλάτια πήρα κι ήρθε σαν θάλασσα στην άδεια χώρα και μες στα μάτια σου βουλιάζω τώρα, πέρασε καιρός, δεν ξέχασα πόσο σ' αγαπώ.
Σου 'δωσα φιλί και μου 'δωσες χώμα και νερό κι έστησα όαση μες στον καιρό ώσπου ήρθε νοτιάς και έσβησε το παλιό γραφτό, σημάδι τ' όνειρο, μοίρα, στοιχειό.
Κι ήρθες στην έρημο φωτιά κι αρμύρα κι από τα χέρια σου παλάτια πήρα κι ήρθε σαν θάλασσα στην άδεια χώρα και μες στα μάτια σου βουλιάζω τώρα, πέρασε καιρός, δεν ξέχασα πόσο σ' αγαπώ.
Μείνε κοντά μου απόψε, η νύχτα είναι το παν
η νύχτα είναι μαχαίρι γι αυτούς που αγαπάν
Μες το σκοτάδι νοιώθω καυτό το σώμα σου
το ψάχνω το χαϊδεύω φυλώ το στόμα σου
Το αδειανό κρεβάτι φρικτό μαρτύριο
κοντά μου δεν θ' ακούσεις το σιωπητήριο
Πάτα το μηχανάκι για τη μονάδα σου
εγώ θα 'μαι για πάντα η φιλενάδα σου
Σαν έρχεται η μέρα βλέπω το ρήμαγμα
την αδειανή ζωή μου και το ξετίναγμα
Μείνε κοντά μου απόψε έστω για μια φορά
και το πρωί λεβέντη μου βγες στην αναφορά
Για το πανηγύρι του Άγιου Χαράλαμπου τα χουμε ξαναπεί εδώ
Πέρυσι το καινούριο πανηγύρι στο χωριό, το έζησα από κοντά.
Με τα άλογα σ όλο το χωριό, την περιφορά του Ταύρου
τα καλλιστεία αλόγων,
και το πανηγύρι στο ξωκλήσι στη Χαλίκα.
Είναι ιδιαίτερο το πανηγύρι του Άη Χαρλάμ για το χωριό.
Ίσως επειδή ο Άη Χαρλάμς είναι ο προστάτης των ζώων, και ο Μανταμάδος είναι καθαρά κτηνοτροφική περιοχή.
Ίσως επειδή το μεράκι όλων μας για τα άλογα είναι περίσσειο.
Δεν νομίζω να υπάρχει χωριανός, να μην αγαπάει τα άλογα.
Την περηφάνια τους, την ατίθαση φύση τους, το πόσο αγέρωχα ζώα είναι και ότί για τον καθένα είναι ένα άλογο.
Στην οικογένεια είχαμε πάντα ένα άλογο.
Απ τον παππού μου, στον πατέρα μου, μετά σε μένα και τον αδερφό μου και πλέον, κατά τα φαινόμενα στα μικρά.
Πέρυσι στο πανηγύρι τα τρία αγόρια
Και η καθιερωμένη βόλτα του πατέρα μου,
μεράκι...
Η μετάδοση της αγάπης για τ άλογα
Φέτος δεν είμαι εκεί.
Όμως έχω στείλει αντιπρόσωπο και συνεχιστή πανηγυριώτη.
Είτε πάνω σε γαίδαρο ανεβασμένο
Είτε κανονικά πάνω σε άλογο, να καμαρώνει και να γελάει...
Θα θελα να μουν εκεί από μια γωνιά, ειδικά σήμερα τ απόγευμα που οι πανηγυριώτες επιστρέφουν απ τον άγιο και ξεχύνονται στις γειτονιές για τα κεράσματα , τα και του χρόνου και τις βατακαριές.
Και γω φέτος του χρωστάω μια βατακαριά, την πρώτη του, του μικρού μου πανηγυριώτη.
Όσο για μουσική, ο ήχος είναι ένας για το πανηγύρι.
Περίπου ένα με δύο χιλιόμετρα μετά το Λαύριο προς Σούνιο
βρίσκεται ο Πάνορμος ή αλλιώς Πουνταζέζα.
Ένας ηρεμος απάνεμος κόλπος με καθαρή θάλασσα, μπόλικο ιώδιο και αλάτι.
Και στην αναζήτηση μιας θάλασσας λίγο πιο ζεστής, μέχρι να εξοικειωθεί καλά η μικρούλα μου
και φέτος ξαναθυμήθηκα την Πουνταζέζα.
Την θάλασσα που είχε πρωτογνωρίσει και ο Παναγιώτης μου στα πρώτα του μπάνια.
Τ απαραίτητα πανιά για ταξίδι του νου, έστω και δανεικά
Το μπλε να έκλεβα για μια δυο ώρες...
Και ένα καράβι, στην άκρη της Μακρονήσου
Να την κοντεύει...
Και στην επιστροφή για το σπίτι, δαντέλα οι κολπίσκοι
Απότομοι, βράχοι έτοιμοι για βουτιά .
Μέρεψε ο νους πάλι.
Χωρίς αχό, χωρίς πνοή , μόνο το χάδι της
Στο αντιστάθμισμα του σαββατοκύριακου που κυλάει βαριά και αργά,
η θάλασσα, τα γέλια της μικρής, η άμμος τα κουβαδάκια τα λευκά μικρά παχουλά της χεράκια και η απόλυτη άφεση στη γαλήνη που μόνο εκείνη μπορεί να χαρίσει.
Απ τη μια άκρη του Αιγαίου, στη Μακρόνησο, απέναντι στους κολπίσκους της γειτονιάς μου,
σ ολάκερη την Αττική και το Σαρωνικό και πάλι πίσω.
Τα κύματα ξέρουν να περνούν,
Μπορούν να ταξιδεύουν
Τολμούν να αφήνουν και να φέρνουν.
Μια μικρή σκέψη,
μια πνοή,
μια καθάρια ψυχή
ή την απόλυτη άνθηση.
Καλό βράδυ.
Θάλασσά μου εσύ
Αρετή Κετιμέ
Θάλασσά μου εσύ, μήλο και κρασί τα χλωμά μου χείλια τα δικά σου θέλουν.
Αφορμή για το ποστ είναι το τελευταίο τραγούδι- φιλί που κυκλοφορεί στα ερτζιανά
Βαλς για ένα φιλί - Ελεωνόρα Ζουγανέλη
Μού αρέσουν οι βρεγμένοι δρόμοι, τα φώτα της πόλης τα σκοτεινά αρώματα οι παλιές σκάλες των σπιτιών οι αιώνιοι έρωτες τα λαμπερά βλέμματα οι ασπρόμαυρες ταινίες
Τα φθαρμένα βελούδα τα μισά μου κραγιόν οι χαμένες βαλίτσες σε ομίχλες σταθμών
Σα μια αφήσα ρετρό με φιλούσες κι εγώ είχα κλείσει τα μάτια Και χάθηκα σ’ αυτό
Το παθιασμένο φιλί, ξεπλένει τώρα η βροχή Δε με νοιάζει αν φοβήθηκες, μετάνιωσες ή είχες πιει Σε μιαν άλλη εποχή θα ήταν η αρχή Στα φιλιά που σκοτώνουν, ενός λεπτού σιγή
Έκλαψα γυρνώντας όλα αλλάζαν σκληρά με ματωμένα ξυράφια ο αέρας χτυπά κάνει κρύο, όλα τελειώσαν πια
Τώρα μισώ...
Τα φθαρμένα βελούδα τα μισά μου κραγιόν τις σκισμένες σελίδες και το φως των κεριών
Τις θλιμμένες κοπέλες με τσιγάρο ή ποτό που μια μόνεες χορεύουν ένα βαλς για δυο
Μα να θέλεις να με σώσεις να έρθεις να μ’ αποτελειώσεις Φίλησέ με ποθώ να πεθάνω γλύτωσέ με από αυτό τον χορό
Και με μια αναδρομή στα φιλιά τραγούδια πήγα πίσω, αναπόλησα, θυμήθηκα και ταξίδεψα , τί πρωτότυπο στο χώρο και στο χρόνο.
Ούτε και απόψε ήταν αρκετά, κανένα απ τα δύο.
Κόκκινο φιλί - Μπλε
Ρίχνω μια ευχή δεν ακούς κι όμως είσ’ εκεί πιάνω τη σιωπή και τη σπάω μα δεν είσ’ εκεί κρίμα που να βρω λίγο φως να σ’ ονειρευτώ πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί όλα εσύ πάντα εσύ μόνο μόνο εσύ
Ήρθες σαν γιορτή απίστευτο σε θέλω πιο πολύ ήρθες σαν γιορτή κρυφακούν γύρω σου θεοί πες μου πού να βρω πιο γλυκό κομμάτι να σκεφτώ πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί όλα εσύ πάντα εσύ μόνο μόνο εσύ
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί...
Για κείνα τα φιλιά που μόνο το κόκκινο τους αρμόζει.
Κόκκινο φιλί φωτιά.
Φίλα με ακόμα - ΄Πάνος Μουζουράκης Κωστής Μαραβέγιας
Μια τεράστια του χρόνου σπατάλη, κάτι το αδύνατο Να εφεύρεις το όνειρο, μια ζωή σε μια μέρα Μια σκηνή πέρα από την σελήνη Ένας όμορφος κόσμος, που απέχει ένα βήμα Μην ανάβεις το φως, τράβα απλά την κουρτίνα Πεταλούδες γυρνούν στην Αθήνα Πάρκα στο κέντρο, καλοκαίρι μυρίζει Μια μητέρα, μια ερωμένη, μία κόρη περιμένει Αλλάζουν όλα, αλλάζω κι εγώ Ένας μαγνήτης στο ψυγείο, ένα σημείωμα, ένα αστείο Ένα σπίτι, ένα φιλί, ένα αντίο
Φίλα με ακόμα Φίλα με ακόμα Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά Ένα αστέρι που σκάει στου ουρανού την καρδιά
Φίλα με ακόμα Φίλα με ακόμα Θέλω να ‘μαι μαζί σου, να κυνηγάω μαζί σου Τα κύματα όλα της μοίρας
Ένα κορίτσι χορεύει στον ουρανό, στο δωμάτιο Το δρόμο, την δουλειά, το σχολείο Μια ψυχή και άλλη μία, και μια συνομιλία Μόνο μάτια, και λέξη καμία Ένα τέλειο λάθος, μια καινούργια αρχή Ένα δάκρυ που δεν μπορεί να κρυφτεί Μια ανάσα βαθιά, για να μην τρελαθώ Μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό Και Θεός, και αμαρτία, κι άλλη μια ευκαιρία Για όσους δεν βρήκαν το χρόνο να ψάξουν Είναι μέσα σου η λύση, που θα τιμωρήσει Όσους δεν έχουν φτερά να πετάξουν
Φίλα με ακόμα Φίλα με ακόμα Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά Ένα αστέρι που σκάει στου ουρανού την καρδιά
Φίλα με ακόμα Φίλα με ακόμα Θέλω να ‘μαι μαζί σου, να γεράσω μαζί σου Το φεγγάρι να έχουμε στρώμα
Και τυχαίο και γραφτό, το μεγάλο μωρό Που παίζει με τόξο και βέλη Που χτυπάει και φεύγει, όλα τα ανατρέπει Μα ο χάρτης τον δρόμο σου δείχνει Του κρυμμένου θησαυρού, το ταξίδι τελειώνει Εκεί που είναι αδύνατον να ‘μαστε μόνοι Σε κοιτάζω στα μάτια, σαν καθρέφτες γυαλίζουν Το πιο ωραίο εαυτό μας αντικατοπτρίζουν
Φίλα με ακόμα Φίλα με ακόμα Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά Ένα αστέρι που σκάει στου ουρανού την καρδιά Φίλα με ακόμα
Φίλα με πάλι - Ριφιφί
Τι πιο όμορφο σ’ αυτή τη ζωή Απ’ την λάμψη των δικών σου ματιών Τι πιο όμορφο και πιο λαμπερό Σ’ έναν κόσμο που φοβάται το φως
Τι πιο όμορφο και πιο μαγικό Απ’ το πάθος των γλυκών σου φιλιών Την ανάσα σου όταν νιώθω καυτή Στην φωτιά της μαθαίνω να ζω
Φίλα με πάλι φίλα με αγκάλιασε με Μες στο κορμί σου να κρυφτώ Φίλα με πάλι φίλα με ξημέρωσέ με Σ’ ένα ταξίδι ερωτικό
Με το γέλιο σου νιώθω πως ζω Με το δάκρυ σου νιώθω πως χάνομαι Τι πιο όμορφο και πιο δυνατό Απ’ αυτό που για σένα αισθάνομαι
Η αλήθεια και το ψέμα εσύ Κι όλα τα άλλα στον κόσμο κομμάτια Τι πιο όμορφο πάνω στη γη Απ’ τα δικά μας ατέλειωτα βράδια
Φίλα με πάλι φίλα με αγκάλιασε με Μες στο κορμί σου να κρυφτώ Φίλα με πάλι φίλα με ξημέρωσέ με Σ’ ένα ταξίδι ερωτικό
Ταξίδι απ το καινούριο στο παλιό τα δύο παραπάνω.
Απ τον χρόνο μέχρι το αχόρταγο.
Φιλί φιλί σ ανάστησα- Μητροπάνος Δημητρης
Ανάμεσα στα λόγια σου και στο δικό σου πόθο πως με ζητάς πως μ’ αγαπάς το βλέπω και το νιώθω πως με ζητάς πως μ’ αγαπάς το βλέπω και το νιώθω
Φιλί φιλί σ’ ανάστησα μες στης καρδιάς το αίμα και απ’ τη ζωή πήρες ζωή μες στης ζωής το ψέμα
Κατάματα στο βλέμμα σου κοιτάζω τ’ όνειρό μου το ξέρω πόσο μ’ αγαπάς γλυκό παράπονό μου το ξέρω πόσο μ’ αγαπάς γλυκό παράπονό μου
Φιλί φιλί σ’ ανάστησα μες στης καρδιάς το αίμα και απ’ τη ζωή πήρες ζωή μες στης ζωής το ψέμα
Για να καταλήξουμε στο δικό μου αγαπημένο φιλί τραγούδι.
Με μπόλικο από παράπονο, πολύ γνώση πολύ συναίσθημα και πολλές εικόνες, το φιλί τούτο.
Με το κόκκινο της καρδιάς και το χρώμα απ τη ζωή.
Με μπόλικο παιχνίδι και όσο συναίσθημα πρέπει να γεννάει ένα φιλί.
Να μασταν βαγόνια σ΄αλλο τρένο Να μη σε δω ποτέ ξανά μπροστά μου Να μέτραγα σωστά τα βήματα μου Να πέρναγες ξυστά και να μη τρέμω Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία όλα θα χανε σωθεί Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι
Να μην επεφτα πάνω σου τυχαία Να μην ήσουν η μόνη προκυμαία που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει Μια κλασική, τυπική άκακη τελεία Σαν αλλαγή, σα σιωπή, σαν αυτοκτονία
Ίδιο το τρένο, ίδια η πορεία, είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία θα περνώ ξυστά δίπλα σου να τρέμεις Τι στην Αθήνα; τι στο Παρίσι; Δεν αρκεί πια το πλήθος να μας χωρίσει και στην άκρη της γης, θα με πετυχαίνεις
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία όλα θα χανε σωθεί
Να στερηθώ το θαύμα μη μ' αφήσεις στα μάτια σου να χάνομαι και να ‘χα τη νύχτα ν' ακουμπάει στο μάγουλό μου το ρόδο της ανάσας σου μονάχα.
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Ο πιο μοναχικός δρόμος είναι αυτός που με παίρνει μακριά σου..
Μάρω Βαμβουνάκη
Τόσο κοντά σου υπήρξα,που κρυώνω πλάι στους άλλους .
Πωλ Ελυάρ
"Δύο που ταίριαξαν, κι αν χωριστούν, θα ενωθούν ξανά μόλις βρεθούν. Οι εσοχές του ενός ταιριάζουν με τις προεξοχές του άλλου. Μαζί φτιάχνουν το συμπαγές, το αεροστεγές, το αδιάρρηκτο.." Έυα Ομηρόλη
Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ, ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Τι φταις κι εσύ, αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου έχει πει πως κι η αγάπη, όταν γίνεται κραυγή, τρομάζει... Αλκυόνη Παπαδάκη
Αν μπορούσες να υπάρχεις έναν αιώνα μετά, τότε θά βλεπες πώς το φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο έγινε άστρο.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Σε μια στιγμή μόνο, ο κόσμος καταρρέει. Μα εσύ. Ο τέλειος αρχιτέκτονας. Με ένα σου μόνο χάδι. ... Τον χτίζεις πάλι. Απ' την αρχή. Χλόη Κουτσουμπέλη
Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν' αγαπάει : τον δικό του. Αν κάποιος δεν σ΄αγαπάει όπως θα ήθελες να σ΄αγαπήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ΄αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Χόρχε Μπουκάi
“Τι να την κάνω την πραγματικότητα, τους λέω- εγώ έχω τ’όνειρο.”
Τάσος Λειβαδίτης
Όταν η καρδιά μιλάει, το μυαλό το θεωρεί μεγάλη απρέπεια να φέρει αντίρρηση. Μίλαν Κούντερα
Ανάμεσα στα δάχτυλά μου και στη σάρκα σου,όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,τρυπώνει ο χρόνος. Αργύρης Χιόνης
«Εγώ ό,τι νιώθω, ό,τι σκέφτομαι, ό,τι συναντώ, το ζουλάω άθελά μου, το γρατζουνάω, το σφίγγω περισσότερο απ΄ ό,τι χρειάζεται, περισσότερο απ΄ ό,τι πρέπει. Καμιά φορά και χωρίς να το επιθυμώ, το εγκαταλείπω ή το πετάω. Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο. ... Ακόμα κι αν το αγαπάω.
Ακόμα κι ας μην άξιζε να το αγαπήσω… ή ακόμα κι ας μην άξιζα εγώ να αγαπηθώ…»
Ανάμεσα τους. και οι φράσεις που με μάγευαν κάθε φορά, απ τα βιβλία της ζωής μου.
Οι προτάσεις, που μέσα στα βιβλία έχουν υπογραμμιστεί, έχουν λαβώσει και έχουν μείνει στη μνήμη.
Τέτοιες βουτιές και τα παραπάνω, οι λέξεις, οι φράσεις, οι εικόνες.
Άντε και ένα νυχτερινό μικρό ταξίδι.
Καλοκαιρινό.
Σούρουπο, ανάμεσα στις στροφές ενός δρόμου και μια λάθος πορεία, καταλήγεις πάντα στη θάλασσα.
Αυτόματος ίσα για να δεις το απότομο ενός βράχου, τη γαλήνη του από ψηλά, έναν ψαρά απέναντι και ένα κύμα να χαιδεύει την άμμο, τον βράχο ,την θλίψη του σούρουπου.
Γιατί για μερικούς ανθρώπους το να σταματήσουν στην ακροθαλασσιά έστω για δυό στιγμές για να αφουγκραστούν να μυρίσουν και να νιώσουν τη θάλασσα είναι ανάγκη και καθημερινότητα.
