Πάνορμος ή Πουνταζέζα

Περίπου ένα με δύο χιλιόμετρα μετά το Λαύριο προς Σούνιο

βρίσκεται ο Πάνορμος ή αλλιώς Πουνταζέζα.

 

 

 

Ένας ηρεμος απάνεμος κόλπος με καθαρή θάλασσα, μπόλικο ιώδιο και αλάτι.

 

 

Και στην αναζήτηση μιας θάλασσας λίγο πιο ζεστής, μέχρι να εξοικειωθεί καλά η μικρούλα μου

 και φέτος ξαναθυμήθηκα την Πουνταζέζα.

Την θάλασσα που είχε πρωτογνωρίσει και ο Παναγιώτης μου στα πρώτα του μπάνια.

 

 Τ απαραίτητα πανιά για ταξίδι του νου, έστω και δανεικά

Το μπλε να έκλεβα για μια δυο ώρες...

 

 

 Και ένα καράβι, στην άκρη της Μακρονήσου

 Να την κοντεύει...

 

 Και στην επιστροφή για το σπίτι, δαντέλα οι κολπίσκοι

 Απότομοι, βράχοι έτοιμοι για βουτιά .

 

Μέρεψε ο νους πάλι.

Χωρίς αχό, χωρίς πνοή , μόνο το χάδι της

Στο αντιστάθμισμα του σαββατοκύριακου που κυλάει βαριά και αργά,

 η θάλασσα, τα γέλια της μικρής, η άμμος τα κουβαδάκια τα λευκά μικρά παχουλά της χεράκια και η απόλυτη άφεση στη γαλήνη που μόνο εκείνη μπορεί να χαρίσει.

Απ τη μια άκρη του Αιγαίου, στη Μακρόνησο, απέναντι στους κολπίσκους της γειτονιάς μου,

σ ολάκερη την Αττική και το Σαρωνικό και πάλι πίσω.

 Τα κύματα ξέρουν να περνούν,

Μπορούν να ταξιδεύουν

Τολμούν να αφήνουν και να φέρνουν.

Μια μικρή σκέψη,

μια πνοή,

μια καθάρια ψυχή

ή την απόλυτη άνθηση.

Καλό βράδυ.

 

 

 

 

 

Θάλασσά μου εσύ

 Αρετή Κετιμέ


Θάλασσά μου εσύ, μήλο και κρασί
τα χλωμά μου χείλια τα δικά σου θέλουν.

Θάλασσά μου εσύ, μαχαίρι πειρατή
κόβει τη καρδιά μου, σκέψεις μ αρρωσταίνουν.

Σαν κλαράκι τσακισμένο
σαν ναυάγιο στον αφρό,
επιπλέει η ελπίδα
πως και γω θ' αγαπηθώ.

Ήλιε μου εσύ, χρώμα και γιορτή
δώσε στο κορμί μου το καυτό σου χάδι.

Ήλιε μου εσύ, ανάσα και ζωή
αν δε μ αγαπήσεις θα βρεθώ στον Αδη.

Σαν κλαράκι τσακισμένο
σαν ναυάγιο στον αφρό,
επιπλέει η ελπίδα
πως και γω θ' αγαπηθώ