Αχός

 Φέτος το καλοκαίρι έχει πολύ από θάλασσα.

Κάθε Σαββατοκύριακο, κοινό σημείο επαφής και ένωσης.

Κάθε Σ-Κ και άλλη παραλία

 Η σημερινή και το πρωί και το απόγευμα δική μας.

 Σαν ιδιωτική.

Θαρρείς και έχει κτήση το ταξίδι και η γαλήνη.

Στον Πάνορμο.

΄

Μια αγκάλη ήρεμη σιωπηρή καθάρια

Και στα πλαινά της μέρη ο παφλασμός των κυμάτων στα βράχια να αντηχεί στ αυτιά μου.

Για μια στιγμή έσκυψα και έβαλα το αυτί χαμηλά.

Στο φάγωμα των βράχων απ τη θάλασσα.

Μια υπόκωφη ηχώ.

Ταξιδιάρα.

 Μια σπηλιά λίγο πιο εκεί γύρω στα πέντε μέτρα βάθος

ακόμα ένας απίστευτος ήχος στο έμπα της θάλασσας

μέσα στό βράχο.

Μοναδική μουσική.

 

Η  παραλία με λεπτό λεπτό βοτσαλάκι.

Τ απόγευμα ξεχάστηκα μαζεύοντας κοχύλια.

Εκείνα τα μικρά μικρά, τα τοσοδούλικα,

που πρέπει να επιμείνεις πολύ για να τα ξεχωρίσεις απ τις πέτρες.

 

                                 Και απ το πρωί στο μυαλό μου μια φράση του Ρίτσου,

για τούτη τη μελωδία των κυμάτων,

 τη μουσική της θάλασσας

και το μέγεθος των κοχυλιών.

 

 

"Τόσο μικρό και τρυφερό

 

Πως χωράει όλη τη μουσική"

 

 

Δεν έχει τραγούδι απόψε, αν και απ το πρωί μουρμουράω δυό στίχους.

Η μόνη μουσική ο αχός των κυμάτων να ερωτοτροπεί με τη σκληράδα των βράχων

της ακροθαλασσιάς....

Καλό βράδυ