Κενό.

American Beauty- Soundtrack

Κάτι τέτοιες μέρες κάποιος μου ακουμπάει μια σφήνα στην άκρη του μυαλού, και μια πέτρα στη μέση του στήθους μου.
Ούτε σκέψη ούτε συναίσθημα.
Είναι τότε που δεν ξέρω πού να σταθώ και πώς να ξεφύγω.
Η κουνιστή καρέκλα απόψε, δεν θα δώσει τη λύση.
Ούτε κανένα παραμύθι.
Στιγμές που δεν θέλω να μιλήσω σε κανεναν και  δεν μπορώ ν ακούσω τίποτα.
Ούτε φωνή ούτε στίχο.
Ούτε λέξεις ούτε παραμύθια.
Για μια ώρα και δέκα λεπτά  θα ψάχνω αφηρημένα μπροστά στη βιβλιοθήκη , για κάτι νέο, κάτι ξεχασμένο, κάτι που ήρθε ακριβώς όπως έφυγε.
Ούτε πολιτικό ούτε τρυφερό.
Ούτε καν Αλκυόνη.
Η ματιά θα μείνει στο " Μαιτρ και Μαργαρίτα" ή στο "Η κυρία Ντάλογουέη".
Θα τρέξουν να κρυφτούν κάτω απ το χέρι μου, κάτω απ τα σκεπάσματα για να φανερωθούν στο φως του λαμπατέρ. Στο φως μιας εικόνας-μνήμης.
Αναλαμπή απαλή να μην μπορεί να φανερώσει το ταξίδι της ματιάς.Το φευγιό της.
Στο κενό λευκό περιθώριο.
Στο κενό μιας δυό ή τριών ημερών.
Στο μου που λείπει.
Καληνύχτα.