O μαγικός κόσμος της Αμελί...

Σήμερα η μέρα είχε θέατρο.

 Εγώ και ο Παναγιώτης μου.

Στον Κεραμεικό. Σινέ Κεραμεικός.

Ο μαγικός κόσμος της Αμελή...

Ένα θεατρικό-παραμυθό-παιχνίδι.
''Η Αμελή είναι ένα ντροπαλό κορίτσι που βιώνει τη μοναχικότητα μέσα σ ένα διαμέρισμα της πόλης αναπτύσσοντας ένα δικό της ονειρικό κόσμο. Μεγαλώνοντας δε χάνει την παιδικότητα της και αποφασίζει να δημιουργήσει "μικρά θαύματα" στη ζωή των ανθρώπων γύρω της. Τα παιδιά καλούνται να καταστρώσουν μαζί της παιχνιδιάρικα σχέδια και να αλλάξουν τις μικρές καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων. Έτσι ανακαλύπτουν το νόημα της φιλίας και της αγάπης"

 Ήταν όμορφη παράσταση

Σχεδόν παραμυθένια...

 Με ενεργή την συμμετοχή των παιδιών

Και ελεύθερη.

 

Ο μικρός το ευχαριστήθηκε.

Και γω το ίδιο.

Βγήκαμε και οι δυό με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη,του κράταγα το χέρι στη λιακάδα, και σχεδόν

χοροπηδούσαμε..

 

Ήταν οι μαγικές μουσικές της Αμελί, οι συνταγές της για

αγάπη,

 φιλία,

παιδικότητα,

όνειρα.

....

 

Γυρνώντας, έψαξα την ταινία της Αμελί.

 Και βούλιαξα στις μουσικές της.

Θυμήθηκα  μια μια τις σκηνές και τις εικόνες της.

Τις βουτιές στη λεπτομέρεια.

Τα ταξίδια, τις ονειροπολήσεις, την αγάπη,

τον έρωτα,

τη φιλία, την αλληλεγγύη, το ρομάντσο,

ΤΟ ΜΕΛΟ

στο οποίο είναι βουτηγμένη αυτή η ταινία.

Και όσο και να μην είμαι μελό,

να μην ήμουν ποτέ,

αυτή η κυνική και ωμή καθημερινή ματιά κουράζει, φθείρει.

Είχα ανάγκη σημερα από αυτό το παραμύθι, και στις δύο εκδοχές του.

Να βουτήξω μέσα, να χαθώ στις λεπτομέρειες ενός φιλιού, στις απαλές κινήσεις ενός χεριού, στο απαλό φύσημα σ ένα λαιμό, στις μαγικές νότες της μουσικής της, στην συννεφένια ματιά ενός κοριτσιού.

Και αν θυμάμαι καλά , πάντα όταν η έστω και τοσοδούλα ανάγκη μου για μελό, για παραμύθι,

 μου θεριέυει,

πάντα η Αμελί είναι εκεί.

Είτε σαν εικόνα είτε σαν ήχος....