Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Δευτέρα

Ζήτα μου ότι θες
 
 
 
Aπόψε θα σου ορκιστώ
πως σ’ αγαπάω
εσύ με σπρώχνεις στο κακό
κι εγώ γελάω

Ό,τι έμεινε απ’ το χαλασμό
θα σου χαρίσω
το τελευταίο μου ναυάγιο
πριν ζήσω

Zήτα μου ό,τι θες,
πάρε με όπου θες, εσύ
Zωή μισή
δεν θέλω πια να ζω

Aπόψε η νύχτα μ’ έβαλε
να σε παιδέψω
πριν τον τρελό χορό της
σου χορέψω
κι όσο τα κόκκινα τα πέπλα μου
θα υφαίνεις
μες στον καθρέφτη θα σε βλέπω
να πεθαίνεις

Οι δρόμοι
 
 
Εσύ κι εγώ κι οι δρόμοι,
το φως δε λέει συγγνώμη,
τρέμει, χαράζει κι ανασταίνεται,
μάτια που κλαίτε μ’ αρρωσταίνετε
ζητώντας τ’ όνειρο
μια ζωή παραμύθι κι όνειρο.

Κλειδί που σπάει στη μέση
η λογική μου κι η τρέλα μου
μια μολυβιά στη φανέλα μου
την Κυριακή σαν ξυπνήσω γέλα μου,
φοβάμαι φως μου
μ’ ένα σώμα μια ψυχή
δίδυμος γκρεμός η ενοχή.

Εμείς οι δυο κι οι φόβοι
ψωμί ζεστό που κόβει
ένας εργάτης κάπου απέναντι
όσα σου δίνω είναι έναντι
σε κάποια πρέπει μου
μια ζωή να χωράει στη τσέπη μου
 
 
Προσωπικά
 
 
Προσωπικά δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά
μονάχα βήματα θιγμένα ερωτικά,
που μ’ αναγκάζουνε να φεύγω βιαστικά

Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά
μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά
και δεν αλλάζω το κορμί σου με την άψογη ζωή σου
τελικά

Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι,
το παραμύθι σου και να `μαι και να φαίνομαι
Προσωπικά δεν έχω αίσθηση
αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση
προσωπικά

Προσωπικά, τυχαίνει βράδια με τραγούδια λαϊκά
ντυμένη κι άδεια κι αφημένη γενικά
να μεταφράζω τη σκηνή δραματικά

Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά
κι αλλάζει ο τόνος μου στο τέλος ειδικά
γι’ αυτό να ξέρεις κι επιμένω, κι ας μου το `χεις ξεγραμμένο
οριστικά
 
 
 
Λίγες οι λέξεις σήμερα , έχουν όλα ειπωθεί.
Σχεδόν.
Τραγούδια, λίγο πριν το τέλος της Δευτέρας.
Που ίσως ήταν λίγο αλλιώτικη, λίγο διαφορετική, λίγο γκρινιάρα.
Δευτέρα, αρχή,ήλιος.
Τραγούδι και στίχος.
Καληνύχτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πού πήγε;;