Ήχος

Στον απόηχο της Τρίτης.

Άπό+ ήχος

Και αν ήταν ήχος θα ήταν ο ήχος καικιού δεμένου σε λιμάνι.

Του πιο γραφικού λιμανιού, -θυμάσαι;;

Ή ο ήχος των λέξεων που θέλουν να ειπωθούν, μα κομπιάζουν στα όρια.

Ή ο ήχος που έχουν τα νησιά, τα μεσημέρια του καλοκαιριού.

Θα ήταν ο ήχος αναστεναγμού βαθύ,εσώψυχου.

Ή ο ήχος που έχει η γαλήνη, όταν κατακτιέται έστω για μισή ώρα.

Την μισή ώρα της μέρας.

Θα ταν ο ήχος της καρδιάς, σε αυτί κολλημένο σε στέρνο.

Έντονος ήχος.

Ή θα ήταν ήχος παραμυθιού, για νεράιδες ιππότες ραβδιά σπαθιά νέκταρ .δράκους και μάγισσες

Απ αυτά που ξέρεις οτι θα τελειώσουν.

 Θα τελειώσουν απότομα.

Θα στερήσουν κομμάτια απ την ψυχή.

Αλλά αναζητάς,τελευταία εικόνα της μέρας σαν σφραγίσεις τα μάτια.

Στιγμή και μνήμη,

Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες- Ρένα Κουμιώτη

Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες
τώρα που είμαστε αγκαλιά.
Πάρε τις πίκρες, τις πίκρες μου και ρίχ’ τες
στο βράχο του καβο Μαλιά, καλέ μου,
στο βράχο του καβο Μαλιά.

Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες
τώρα που είμαστε αγκαλιά,
και τις βαθιές λαβωματιές σου δείχ’ τες
να σ’ τις γιατρέψω με φιλιά, καλέ μου,
να σ’ τις γιατρέψω με φιλιά.

Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες
και τίποτα να μη μου πεις.
Πέρασα χίλιες, χίλιες άδειες νύχτες,
νύχτες που πρόσμενα να ’ρθεις, καλέ μου,
νύχτες που πρόσμενα να ’ρθεις.

Δώσε μου αγόρι μου το στόμα σου

Σαν χελιδονάκι στο μπαλκόνι μου
γύρεψες την πρώτη σου φωλιά.
Γείρε να πλαγιάσεις στο σεντόνι μου
να γέμισ’ η κάμαρη πουλιά.

Τρέχει το νερό πάνω στο σώμα σου,
τρέχω το κατόπι σου κι εγώ.
Δώσε μου, αγόρι μου, το στόμα σου
στο βαθύ φιλί σου να πνιγώ.

Η ζωή μου αρχίζει μες στα χέρια σου,
ήμουνα αγέννητη ως τα χτες.
Πάρε με, αγόρι μου, στα χέρια σου,
πάρε με και κάνε με ό,τι θες

Η φωτό είναι απ τη Σκάλα Σκαμιάς, κατά τη γνώμη μου του πιο γραφικού λιμανιού απ αυτά ξέρω.

Λιμανάκι για καίκια και βάρκες.