Λάβαρο

 

 

 

 

 

 

Φωτιά- Πύξ Λάξ

 

Η αγάπη που νιώθω για σένα είναι φωτιά,
φοβάμαι μήπως καώ όπως παλιά
Τότε που έγειρα πιο πέρα χωρίς ψυχή
χωρίς αέρα μακριά

Φωτιά
Φωτιά

Το μίσος που νιώθω για μένα μαύρη σκιά,
φοβάμαι μήπως μέσα μου πει και γίνει φωτιά
Και νιώσω σαν μια καταιγίδα
χωρίς λιμάνι και ελπίδα

Φωτιά
Φωτιά

 

 

Μια απ αυτές τις μέρες , ξέρω, θ ακούσω για την κούραση που σκεπάζει τα βλέφαρα σου,

 που κάνει τις λέξεις  μας να λιγοστεύουν ή να ακούγονται  κενά και  ανούσια.

Μια απ τις επόμενες μέρες θα μυρίσω δέρμα καμμένο απ τη θλίψη

 και μια οπή σε σχήμα ελπίδας.

Ούτε άρωμα ούτε αλμύρα.

Θα μεσολαβήσουν πολλά αυτές τις μέρες.

Συμπτώσεις, γνώση, επαναπροσέγγιση, χαρά, θαλπωρή, μετάνοια.

Και όλα μαζί συνομωσία μυστική θα επιστρέψουν το λάβαρο στην πόλη.

Όχι κάποιο λάβαρο νίκης.

 Λάβαρο επαλήθευσης .

Τα υπέρλαμπρα μέτρα άμυνας θα έχουν αποδειχτεί για ακόμα μια φορά ικανά να προστατεύσουν τείχη και οχυρά.

Και η πόλη δεν θα βάλλεται ούτε από στεριά ούτε άπό θάλασσα.

 Ούτε καταπέλτης, ούτε κανόνι.

Και εκεί η ψυχή θα γαληνέψει, θα ανακουφιστεί.

Θα επιστρέψει στην δύναμη της, τη σιωπή.

Λέξεις , τραγούδια, ταξίδια ,θάλασσες, κομμένες ανάσες, πέτρινα σπίτια και όνειρα θα καίγονται και στα μάτια η φωτιά θα ανεβαίνει.

Θα τα φωτίζει.Τα μάτια.

 Θα τα γεμίζει, σαν μια μπόρα καταμεσής της άνοιξης...

Μια απ αυτές τις μέρες, σήμερα το πρωί, μεθαύριο το βράδυ..

Σαν στίχο του Ελύτη
" Έβαλα τα βιβλία μου στα ράφια και στη γωνιά μια λυπημένη Αγγελική,
Το ποσοστό της ομορφιάς που μου αναλογούσε πάει, το ξόδεψα όλο ..."