Όλα μου τα καράβια - Χάρις Αλεξίου
Όλα μου τα καράβια που αρμενίζουνε
τα μάτια σου που λάμπουν και με ζαλίζουνε.
Όλα μου τα καράβια μέσα στα κύματα
τα πρώτα της καρδιάς μου γλυκοσκιρτήματα.
Όλα μου τα καράβια που ταξιδεύουνε
αγάπη σου χαρίζουν και σου γυρεύουνε.
Όλα μου τα καράβια θα βουλιάξουνε
όταν τα δυο σου μάτια δω να κλάψουνε.
Όλα μου τα καράβια που αρμενίζουνε
τα μάτια σου που λάμπουν και με ζαλίζουνε.
Όλα μου τα καράβια, τα χελιδόνια μου
εσύ που ευωδιάζεις μες στα σεντόνια μου.
Όλα μου τα καράβια μέσα στα κύματα
της νύχτας τα γλυκά μας παραστρατήματα.
Όλα μου τα καράβια, τα τρεχαντήρια μου
εσύ που είσ’ ο ήλιος στα παραθύρια μου.
Όλα μου τα καράβια θα βουλιάξουνε
όταν τα δυο σου μάτια δω να κλάψουνε.
Όλα μου τα καράβια που ταξιδεύουνε
αγάπη σου χαρίζουν και σου γυρεύουνε.
τα μάτια σου που λάμπουν και με ζαλίζουνε.
Όλα μου τα καράβια μέσα στα κύματα
τα πρώτα της καρδιάς μου γλυκοσκιρτήματα.
Όλα μου τα καράβια που ταξιδεύουνε
αγάπη σου χαρίζουν και σου γυρεύουνε.
Όλα μου τα καράβια θα βουλιάξουνε
όταν τα δυο σου μάτια δω να κλάψουνε.
Όλα μου τα καράβια που αρμενίζουνε
τα μάτια σου που λάμπουν και με ζαλίζουνε.
Όλα μου τα καράβια, τα χελιδόνια μου
εσύ που ευωδιάζεις μες στα σεντόνια μου.
Όλα μου τα καράβια μέσα στα κύματα
της νύχτας τα γλυκά μας παραστρατήματα.
Όλα μου τα καράβια, τα τρεχαντήρια μου
εσύ που είσ’ ο ήλιος στα παραθύρια μου.
Όλα μου τα καράβια θα βουλιάξουνε
όταν τα δυο σου μάτια δω να κλάψουνε.
Όλα μου τα καράβια που ταξιδεύουνε
αγάπη σου χαρίζουν και σου γυρεύουνε.
Τα καράβια μου καίω - Νίκος Πορτοκάλογλου
Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω τα καίω
δε θα πάω πουθενά.
Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ’αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ’αφήσω ξανά.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα αχ είδα
της ανάστασης φως.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ’σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ
Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω τα καίω
δε θα πάω πουθενά.
Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ’αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ’αφήσω ξανά.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα αχ είδα
της ανάστασης φως.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ’σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ
Καράβια αλήτες - Γιάννης Πουλόπουλος
Καράβια αλήτες μας σφύριξαν κάτι.
Μας είπαν ελάτε, μας κλείσαν το μάτι.
Μπροστά μας περνάνε, μα δε σταματάνε.
Τα άσπρα πανιά τους δεν ήταν για μας.
Καράβια περάσαν, χαθήκαν στα βάθη.
Γιατί μας γελάσαν κανείς δε θα μάθει.
Ανάποδη μέρα, τα τράβηξε πέρα.
Σ’ αυτό το λιμάνι δεν φεύγει κανείς.
Στο `να μου χέρι το τσιγάρο
μοιάζει με χαμένο φάρο.
Κι άμα θα σβήσει, θα `ρθει μπόρα.
Σχόλασε το γλέντι τώρα
Μας είπαν ελάτε, μας κλείσαν το μάτι.
Μπροστά μας περνάνε, μα δε σταματάνε.
Τα άσπρα πανιά τους δεν ήταν για μας.
Καράβια περάσαν, χαθήκαν στα βάθη.
Γιατί μας γελάσαν κανείς δε θα μάθει.
Ανάποδη μέρα, τα τράβηξε πέρα.
Σ’ αυτό το λιμάνι δεν φεύγει κανείς.
Στο `να μου χέρι το τσιγάρο
μοιάζει με χαμένο φάρο.
Κι άμα θα σβήσει, θα `ρθει μπόρα.
Σχόλασε το γλέντι τώρα
Το πειρατικό σου βλέμμα- Άννα Μπιθικώτση
Λένε μοιάζει η αγάπη
Με πειρατικά καράβια
Θησαυρούς έχει στ΄αμπάρια
Όνειρα μαργαριτάρια
και λιμάνι το Θεό
Λένε μοιάζει η αγάπη
μ΄ένα κουρσεμένο πλοίο
Χωρισμοί της λένε αντίο
Κλαίει πάντοτε για δυο
Όπως και για σένα εγώ
Να μ΄ αγάπαγε και μένα
το πειρατικό σου βλέμμα
τα φιλιά να΄χα στολίδια
στα πειρατικά ταξίδια
Θα΄ταν κύμα το φιλί μου
να μη ναυαγείς ψυχή μου
Στα μαλλιά μου τα κοχύλια
Θα μοιαζαν με δαχτυλίδια
Λένε μοιάζει η αγάπη
με ένα πειρατή ονείρων
τατουάζ έχει αγίων
λάφυρα χαμένων πλοίων
και ένα πόθο αμαρτωλό
Λένε μοιάζει η αγάπη
με της θάλασσας τους νόμους
Ναυαγούς έχει και πόνους
στους θαλασσινούς της δρόμους
και έναν εραστή βυθό
Σταυρός του Νότου - Αιμιλία Σαρρή
Έβραζε το κύμα του γαρμπή
είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη
γύρισες και μου `πες πως το Μάρτη
σ’ άλλους παραλλήλους θα `χεις μπει
Κούλικο στο στήθος σου τατού
που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει
είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού
Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό
Το Άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλλινώριο πήρα κάτου
μου `πες με φωνή ετοιμοθανάτου
να φοβάσαι τ’ άστρα του Νοτιά
Άλλοτε απ’ τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα
με του καπετάνιου τη μιγάδα
μάθημα πορείας νυχτερινό
Σ’ ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψες σαν φάρου αναλαμπή
Κάτω στις ακτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι
τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και το ωραίο γλυκό της Κυριακής
είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη
γύρισες και μου `πες πως το Μάρτη
σ’ άλλους παραλλήλους θα `χεις μπει
Κούλικο στο στήθος σου τατού
που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει
είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού
Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό
Το Άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλλινώριο πήρα κάτου
μου `πες με φωνή ετοιμοθανάτου
να φοβάσαι τ’ άστρα του Νοτιά
Άλλοτε απ’ τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες τρεις μήνες στην αράδα
με του καπετάνιου τη μιγάδα
μάθημα πορείας νυχτερινό
Σ’ ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι δυο σελίνια
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψες σαν φάρου αναλαμπή
Κάτω στις ακτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι
τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και το ωραίο γλυκό της Κυριακής
Σήμερα το πρωί στη στροφή της Βάρκιζας για τα λιμανάκια, γύρισα και χάθηκα στη θέα της θάλασσας, και του νιογέννητου ήλιου πίσω απ το απέναντι βουνό.
Και εκεί από ψηλά φαινόταν οι βάρκες μέσα στην απίστευτη γαλήνη της θάλασσας
σαν μικρά στίγματα .
Μαύρα στίγματα αδύναμα να ταράξουν τη θάλασσα.
Απίστευτη εικόνα.
Δυνατή.
Καράβια, ταξίδια και θάλασσα όσο πλησιάζουν οι μέρες για το νησί.
Και όσο πλησιάζουν οι μέρες για το ταξίδι.
Για το πανί που θ ανοίξει
είτε ολόκληρο είτε σκισμένο σε δυό κομμάτια.
Ευχή για καλό ταξίδι.
Μεγάλο ταξίδι.
Όλα τα τραγούδια σήμερα ταξιδεύουν με πανιά ανοιχτά
και καράβια που έβαλαν πλώρη.
Τα τρία πρώτα λατρεμένα.
Το τέταρτο επειδή μου άρεσαν οι στίχοι και μόνο.
(Πρώτη φορά το άκουσα.)
Το τελευταίο, και πιο δυνατό είναι Καββαδίας.
Σεβασμός , αγάπη παντοτινή.
Απ το διπλό σιντι που μετράει χρόνια, μέχρι κάθε άκουσμα του στο ράδιο.
Καλό ταξίδι.
Νοτιάς
καθαρός
αγέρωχος
περήφανος
λατρεμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου