Σύννεφα του γυαλού

Σύννεφα του γυαλού - Γιάννης Χαρούλης

Τη θλίψη απ’ τα μάτια μου να πάρεις
και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό
κι αν τύχει μες σ’ ανέμους να χαθώ
μη μ’ αρνηθείς, μη μ’ αποπάρεις

Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις
κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί
αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή
ποτέ μη μ’ αρνηθείς, μη με προδώσεις

R
Σύννεφα του γυαλού θε ν’ αρματώσω
θα `μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
Σύννεφα του γυαλού θε ν’ αρματώσω
θα `μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
θα `μαι στο πλάι σου.....

Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ’ τη βροχή
κι αν γίνει τ’όνειρο ταξίδι και ευχή
που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις

 

Το τραγούδι ακούγεται δυνατά.

Είναι δυνατό.

 Από στίχο και μουσική.

Μιλάει για την θλίψη που πρέπει να κρυφτεί στους βυθούς που μπορείς, για να φανερώσει γλύκα.

Μέσα από σχισμές φωτός.

Που δεν θα κρύψεις.

Μιλάει γι ανέμους και αρνήσεις μικρές.

Του Σαββατοκύριακου.

Τραγουδάει το χάδι των κουρσάρων.

Αληθινών κουρσάρων, πειρατών.

Βαθύ.

Οι πειρατές δεν παραδίδουν αμαχητί  τις σκούνες τους.

Προηγούνται μάχες.

Αυτές, της νίκης.

Άρματα, κανόνια, μάχες, παραδόσεις άνευ όρων.

Στο λιμάνι.

Άρωμα και κύμα.

Όνειρο, ταξίδι και ευχή.

Αντί για παραμύθι.

Μετάνοια καμιά.

Παράδοση πλήρης...

 

Καλημέρα.