Στον υδροκρίτη

 

 

 

Νομίζω η δεκαετία 30- 40 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν η μέση.

Η μέση, -θεωρητικά και με μεγάλη δόση αισιοδοξίας, - της ζωής.

Σήμερα λοιπόν τα χρόνια πλήθυναν πάλι.

35

Και είναι σαν να πατάω στη μέση της μέσης.

Στον υδροκρίτη.

Μετά από εκείνα τα χρόνια της νιότης, της φρεσκάδας, του αυθορμητισμού, της αστάθειας, ικμάδας αντοχής, όρεξης, και όλα εκείνα τα της νιότης για τα οποία θα μπορούσα να γράφω μέρες..

Όχι νοσταλγικά.

Με διάθεση χαράς, λίγο λαχανιασμένη λες και τα ανέβηκα με μια ανάσα.

Ακριβώς πριν την ωριμότητα για την οποία η μάνα μου φωναζει να πλησιάσω  απ τα 15 μου (ελπίζω δηλαδή), και ακριβώς εκεί που καταλαβαίνεις πως η γνώση ποτέ δεν φτάνει..

Πιο πολύ όμως,  μετά την μαγική στιγμή, την ολοκλήρωση, που μόνο η μητρότητα, μπορεί να χαρίσει σε μια γυναίκα. Ο Παναγιώτης μου,, η Κατερίνα μου το  φως μες τη ζωή μου.

 

Εδώ, απόψε στο σημείο καμπής.

Στη μέση της μέσης.

Και αν θα ήταν μια λέξη για φέτος αυτή θα ήταν ουρλιαχτό.

Φωνή απ τα σπλάχνα μου, απ τα σωθικά μου.

Ουρλιαχτό της αγανάχτησης για όσα μας περικυκλώνουν καθημερινά, στις ζωές μας , που αμαχητί παραδίδουμε  άβουλα όντα.

Ανάγκη για ουρλιαχτό αφύπνισης, κάποιος ν ακούσει, ο δίπλα, εγώ, εσύ.

 Δεν γίνεται άλλο.

Και μια άλλη φωνή.

Μια κραυγή να βγαίνει από πιο μέσα, και ένα πελώριο γιατί. 

Γιατί τώρα.

Ένα ακόμα πού.

Πού ήσουν τόσα χρόνια.

Μιά φωνή σαν αυτές των μικρών παιδιών, μπροστά στο συναίσθημα τους  που ξεχειλίζει., και δεν μπορούν  να διαχειριστούν, μπορούν μόνο να  εκφράσουν  με τη φωνή.

Σαν όταν τα κυνηγάει κάποιος στο παιχνίδι   και τα πλησιάζει να τα πιάσει και απ τη λαχτάρα τους και τη χαρά τους τρέμουν και φωνάζουν.

Να βγάλω ένα βογγητό βαθύ, κλείνοντας σφιχτά τα μάτια, και τεντώνοντας πάλι τα χέρια για τα καλά φυλαγμένα μέσα μου συναισθήματα, αλώβητα, ανέγγιχτα, απ αλλού φερμένα,

 για τη ζωή,

τη χαρά,

 τα όνειρα,

 τις ελπίδες,

την θάλασσα,

τον Αγέρα μου

 τ άστρα,

για μια βόλτα,

 έναν καφέ στο μπαλκόνι,

 ένα κρασί τη νύχτα,

 ένα τραγούδι να σφίγγει η ψυχή,

 μια αγκαλιά σφιχτή, στιβαρή, 

 ένα φιλί της άφεσης και του παιχνιδιού,

μια ματιά να στάζει γλύκα,

 ένα περπάτημα ξεχωριστό,

ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα,

μια βουτιά στα βαθειά καθάρια νερά, 

ένα κοχύλι σαν το πιο ακριβό διαμάντι,

 μια παπαρούνα να δίνει χρώμα σε μια ολάκερη μέρα,

 ένα γλαστράκι γεμάτο φακές-βότσαλα,

 ένα αποξηραμένο τριαντάφυλλο,

 ο παφλασμός των κυμάτων,

 ένα καίκι να ξεκινάει το πρωί,

 μια πορτα να ανοίγει με ορμή,

ένα βιβλίο- ταξίδι,

 μια λαχτάρα ζωγραφισμένη σ ένα πρόσωπο στολίδι,

τον ήλιο που γεννιέται κάθε πρωί για μας,

το φεγγάρι που και απόψε θα φωτίσει τα όνειρα μας,

 τον μικρό μου Ήλιο που κοιμάται εξουθενωμένος απ τη μπάλα,

 τη μικρή μου Σελήνη με τα ψιχουλάκια στα παχουλά της χεράκια.

 Τη ζωή που αγαπώ κάθε μέρα,

 για τούτα τα μικρά της,

 τα ακριβά της,

τα στολίδια μου,

τα ταξίδια μου, τα παραμύθια και όνειρά μου.

Και τούτο το βογγητό θα ναι της πραγματικής ευτυχίας.

Γιατί κάθετι που γεννιέται από απλότητα και αλήθεια στάζει ευτυχία,

 μπάζει ευτυχία και σκορπίζει ευτυχία.

Και δίνει κουράγιο για την κατηφόρα που μόλις ξεκίνησε....

Και σαφώς όλη η δυσκολία στο κατέβασμα κρύβεται...

Τώρα όμως πάω να δω την Σελήνη που θα κρυφτεί για μια στιγμή.

Έκλειψη Σελήνης γενέθλιο δώρο...

Καληνύχτα

Οι Αχινοί απ τα νησιά απέναντι...

 

 

Κόκκινο φιλί - Μπλέ

Ρίχνω μια ευχή δεν ακούς κι όμως είσ’ εκεί
πιάνω τη σιωπή και τη σπάω μα δεν είσ’ εκεί
κρίμα που να βρω λίγο φως να σ’ ονειρευτώ
πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό

Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί
μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί
όλα εσύ πάντα εσύ μόνο μόνο εσύ

Ήρθες σαν γιορτή απίστευτο σε θέλω πιο πολύ
ήρθες σαν γιορτή κρυφακούν γύρω σου θεοί
πες μου πού να βρω πιο γλυκό κομμάτι να σκεφτώ
πες μου κάτι απλό που να μοιάζει αληθινό

Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί
μια γλυκιά μουσική μας κρατάει μαζί
Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί
όλα εσύ πάντα εσύ μόνο μόνο εσύ

Όλα εσύ μόνο εσύ κόκκινο φιλί...