Εντολή

 

 

 Να με θυμάσαι- Γιώργος Νταλάρας

 

Όταν θα τελειώσει ξαφνικά το καλοκαίρι
όταν θα `χω φύγει μακριά σε κάποιο αστέρι
τίποτα να μη φοβάσαι να με θυμάσαι
γιατί σ’ αγαπούσα πιο πολύ κι απ’ τη δική μου τη ζωή

Όταν θα χαθούν οι αγάπες κι οι φιλίες
όταν θα με βλέπεις στις παλιές φωτογραφίες
τις βραδιές που δεν κοιμάσαι να με θυμάσαι
γιατ’ ι σ’ αγαπούσα πιο πολύ κι απ’ τη δική μου τη ζωή

Όταν θα κοιτάς την άδεια θέση στο τραπέζι
όταν θα ακούσεις το τραγούδι αυτό να παίζει
μη δακρύζεις μη λυπάσαι να με θυμάσαι
γιατί σ’ αγαπούσα πιο πολύ κι απ’ τη δική μου τη ζωή

 

 

 

 

Η αποψινή κούραση με έχει καθηλώσει στο έδαφος.

Ορατή έκδηλη προφανής.

Δεν είναι η μόνη.

Ανάσα βδομάδα και άγχος.

Θα ναι τελευταία και τα τρία

ύπόσχομαι.

Σκέψεις ξώβεργες στη στιμή.

Και πάλι κύκλος.

Πάιδί που ν αποκοιμιέται μέσα στα χέρια μου απ την κούραση..

Όλη η ομορφιά του κόσμου σε δυο κλεισμένα βλέφαρα

Θάλασσα αγέρας και όνειρο.

Λέξεις εικόνες και  πάλι όνειρο.

Ταξίδι τάμα.

Καταμεσής του πελάγους.

Φουρτούνες και μπουνάτσες.

Φυλλοκάρδι τρέμει.

Τρίζει.

Και μετά σιγή.

Ούτε φόβος ούτε δισταγμός.

Ράδιο κλειστό και ανάσες.

Μαλλιά μάτια καρδιά και δάχτυλα.

Ίδιος παλμός...

Στιγμιαίο το φούσκωμα.

Βάρκα δαρμένη στον κάβο του οχυρού.

Του δικού μου κάβου.

Η σκούνα μακραίνει.

Αγέρωχη, δυνατή και γεμάτη.

Όχι, δεν ξεχνώ.

Θυμάμαι.

Λες και έφτασε ποτέ η μνήμη.

Να γελάν οι καρδιές θέλω.

Και να φαίνεται στα μάτια

Τα ταξίδια, τα παραμύθια τα όνειρα....

Κούραση.

Τα βλέφαρα, μάτια κόκκινα, ξαγρυπνισμένα μ ένα φόβο στ ακροτσίνορα.

Ούτε θα δεις ούτε θα καταλάβεις..

Βράχος,ατσάλι και δύναμη.

Τις μέρες.

Οι νύχτες στέρφες αγκαλιές.

Καληνύχτα.