Απ την αντίπερα όχθη

Πριν περίπου ένα μήνα σε μια αναζήτηση θάλασσας,

 σκέψης, παφλασμού,ηρεμίας,

είχα καταλήξει σ αυτή την παραλία.

Στην άλλη μεριά.

Συνέντευξη πρώτη.

Φύσαγε.

Σήμερα πάλι έψαχνα καταφύγιο στην αγκαλιά της.

Και κατέληξα εδώ.

Στο τέλος της παραλίας.

 

 

 

Γαλήνια και καθαρή.

Ακριβώς σαν τις σκέψεις μου.

 

Ούτε ένα κλειστό κοχύλι στο βυθό.

Μόνο βράχια άγρια, δαρμένα και φανερά.

Στο έμπα της θάλασσας.

 

Και άνοιξε αγκαλιά τεράστια.

Σφιχτή, δυνατή, σταθερή και σίγουρη.

Κρυστάλλινο νερό, παγωμένο,

ανάγκη επαναφοράς στην πραγματικότητα.

Μακρυά από όνειρα, σκέψεις αρνητικές και κομπιάσματα.

 

 

Εκεί ήταν που ξέβρασε το μοναδικό κύμα της μέρας.

Το μοναδικό της φούσκωμα.

 

Προπαραμονές λοιπόν της τέταρτης συνάντησης,

της οριστικής συμφωνίας, τούτης της μεγάλης αλλαγής

αγάπησα την παραλία απ την άλλη μεριά.

Απ την αντίπερα όχθη.

 

Ούτε κύματα, ούτε φουσκώματα, ούτε δεύτερες σκέψεις.

Καθάρια, ήρεμη, ήμερη και δυνατή.

Η αγάπη της θάλασσας.

Δυναμωμένη.,

Παραμονές καλοκαιριού και αλλαγών.

Σημάδι, ακόμα ένα, πως όλα είναι κοντά.
Ακριβώς στη σκιά του Άη Νικόλα.
Και ο Άη Νικόλας μας αγαπάει εμάς τους νησιώτες.

 

Καλησπέρα είπαμε;;;