Παραμύθι

Παντού μπορεί να χωρέσει ένα παραμύθι...

 

Σ ένα τραγούδι

Σε ένα βιβλίο

 

Σε ένα βίντεο

 

 

Στα παιδικά παιχνίδια

Στα παιδικά όνειρα,

Στην καθημερινότητα,

Μπορεί να χωρέσει σε μια τσέπη,

 ή να κατοικήσει στο νου.

Μ απόψε δεν πιστεύω στα παραμύθια.

Δεν τα χρειάστηκα ούτε καν στο νανούρισμα των μικρών...

Αποκαμωμένα κοιμήθηκαν.

Απόψε τα παραμύθια θα μείνουν έξω.

Να γεμίσουν από την ομορφιά ανοιξιάτικης νύχτας.

Να μείνουν αγκαλιά στ αστέρια.

Αιχμάλωτα ακριβώς δίπλα στην ροζ τριανταφυλλιά.

Φυλακισμένα ανάμεσα σε  μεγάλα αιχμηρά αγκάθια.

Φανερά.

Αδύναμα να κουνηθούν, να δυναμώσουν.

Ανίκανα να ταράξουν τα νυχτερινά μας όνειρα.

Μα τώρα που άρχισε να φυσάει, στιγμιαία ένιωσα τη ψύχρα τ' Απρίλη στο πετσί μου.

Ανατρίχιασα.

Ανοχύρωτα κάστρα λεηλατημένα ,

πύργοι από ξύλο και πέτρα πάνω στη θάλασσα,

φωνές παιδικές πολλές,

άρχισαν πάλι να μου τυρρανούν το μυαλό.

 άρχισαν ήδη το καθημερινό τους τραγούδι....

Και το κλειδί ξεχάστηκε έξω στη γλάστρα του τραπεζιού,

και η σελήνη όπου να ναι θα το φωτίσει...

 

 

Ορφέας Περιδης- Παραμύθι

 

Τον ήλιο το φεγγάρι τη θάλασσα
ρωτάω μην την είδαν αντάμωσαν
κι ο ήλιος μου απαντάει απ’ το βουνό
θα φέξω όλο τον κόσμο και θα τη βρω

Μου λέει το φεγγάρι και μου γελά
στης μάνας της κοιμάται την αγκαλιά
εγώ θα την ξυπνήσω όταν τη δω
εμένανε μ’ ακούει σαν της μιλώ

Κι η θάλασσα μου λέει απ’ τα βάθη της
εσύ θα `σαι για πάντα η αγάπη της
τα κύματα θα στείλω του ωκεανού
να παν να της δροσίσουν καρδιά και νου

Κι η θάλασσα μου λέει απ’ τα βάθη της
εσύ θα `σαι για πάντα η αγάπη της
εγώ όλα τα ενώνω να σε χαρώ
τα δυο τα κάνω ένα γη κι ουρανό