Αντιδράσεις

 

Μες το φως - Γαλάνη Δήμητρα

Μες στο φως
έφευγες μες στο φως
γινόσουν χωρισμός
έμενα πίσω εγώ
Σ’ όνειρο είχα δει
φινάλε και αρχή
κι έτρεμε το φιλί
στα δύο μην κοπεί
Έφυγες τη στιγμή
που σου `χα αφεθεί
που είχα αφεθεί...

Δεν είσαι εδώ
Δεν υπάρχεις πια μες στη ζωή μου
Δεν είσαι εδώ
Τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου
Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ...

Μες στο φως
έφυγες μες στο φως
έγινες χωρισμός
έμεινα πίσω εγώ
Σ’ όνειρο είχα δει
φινάλε και αρχή
κι έτρεμε η φωνή
μη σπάσει και φανεί
Έφυγες τη στιγμή
που σου `χα αφεθεί
που είχα αφεθεί

 

 

 

Απόψε θα θελα να τραγουδήσω.

Κόμπος τραγούδι και φρένο.

Θα θελα να λιγόστευα τις λέξεις. Και τις αντιδράσεις .

Θα θελα να βγω στη νύχτα και να συναντήσω δυνατό Αγέρα να στεγνώσει τις σκέψεις.

Τις σκέψεις του άγχους, του φόβου, της φυγής.

Απόψε θα θελα να δυναμώσω τη μουσική και να ακούσω λέξη προς λέξη όλα τα τραγούδια που κρύβουν ξυράφια στα ντουλάπια τους.

Ξυράφια εν κινήσει.

Μάτια ξυράφια.

Και ενώ οι πόρτες έκλειναν απόψε η μια μετά την άλλη, τα πόδια πέτρωναν στη γη.

 Και το χάδι που έλειψε, θέριεψε έγινε λέξη φωνή, πείσμα και πληγή. Συγνώμη.

Και ας μην ύπάρχει πλέον κανένας χτεσινός.

Μακάρι να ήταν όλα χτεσινά

Και τούτη η βραχνάδα της Γαλάνη να ξεγυμνώνει λέξεις  εικόνες στιγμές, εικόνες ταξίδια.

Μες το φως που μπήκε απ την πόρτα που άνοιξε με φόρα

τελευταία φορά έτσι...

 

 

 

 

Έφυγες νωρίς - Ελευθερία Αρβανιτάκη

Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα ν’ αρχίσω
Έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν’ αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς, κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς, χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά την πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά δυο τρεις κουβέντες τυπικές

Ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;

Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
Ό,τι και να πω, ακροβασία στο κενό
Τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει
Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό

 

  Το τραγούδι της ερήμου - Γιάννης Κότσιρας
Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα’ σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ’ ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα `σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα `σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Και τελικά η μέρα θα πάρει μουσική

 απ το τελευταίο τραγούδι.

Μόνο επειδή ξέρω.

Και η γνώση είναι δύναμη, εκεί βαθειά στην ψυχή.

Ποτέ.

Δεν ξεχνώ.

Καλό βράδυ.